Οι Ντορνοβαίοι.

Οι τοίχοι ήταν παλιοί βαμμένοι με λαδομπογιά, τεχνική μπογιατζήδων που από χρόνια δεν εφαρμόζεται. Η πλατιά τζαμαρία έδειχνε το δρόμοι και τους πεζοπόρους. Οι πάγκες μαρμάρινες. Καθιστός σε καρέκλα ψάθινη με ξύλινο σκελετό. Από κείνες που είχαν τα καφενεία. Το ένα πόδι κινούνταν νευρικά. Το άλλο ήταν μπαταρισμένο από τη εξορία. Τα φρύδια είχαν πλακώσει τα μάτια. Έδειξε σαν μη τον ένοιαξε που μπήκε κόσμος μέσα. Έτσι όμως έδειξε μόνο. Χωρίς να στρέψει κεφάλι η φωνή πνιχτή, κοφτή. Τα λόγια συγκεκριμένα του γέροντα Καπετάνιου.

-Γιατί ήρθες εδώ και γιατί τώρα; 

Ξέρεις πως έμαθα να χορεύω τσάμικο; Ήξερα όλους τους χορούς εκτός από τσάμικο. Χόρευα το καλύτερο ζεϊμπέκικο. Την πρώτη φορά στο πανηγύρι όταν ήρθε η ώρα μου να χορέψω δεν ήξερα.

-          Χόρεψε ζεϊμπέκικο μου λέει ένας

-          Τι λες μωρέ; τ’ απάντησα

-          Χόρεψε ζεϊμπέκικο Ντουρνόβα που σου λέω

Για να μη γίνω ρεζίλι που δεν ήξερα να χορεύω, άρχισα το ζεϊμπέκικο, πιασμένος από τα μαντήλι, κάνοντας πως χορεύω τσάμικο. Στο τέλος είχα χορέψει το καλύτερο τσάμικο και το χορεύω μέχρι τώρα.

από αριστερά: Χρήστος, Παντελής ( Καπετάνιος), Σπύρος Μοσχόπουλος ( Ντορνόβας) 

Η Έννοια του πολύ.

Οι ανθρώπινες συμπεριφορές στις δυτικές κοινωνίες, θεωρητικά χαρακτηρίζονται από την ελευθερία επιλογής. Ελευθερία στην εργασία, ελευθερία στις θρησκευτικές πεποιθήσεις, ελευθερία στον τρόπο ζωής. Που ξεκινούν και που τελειώνουν οι ελευθερίες των ανθρώπινων συμπεριφορών; Οι αποφάσεις  μας είναι εντελώς αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών μας; Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι κάτι το οποίο κάθε άτομο διαμορφώνει πέρα από κανόνες και συμπεριφορές και εν τέλει είναι τελείως διαφορετική η κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά;

Οι κοινωνικές επιστήμες μας λένε ότι οι ανθρώπινες συμπεριφορές διαμορφώνονται από την κυρίαρχη ιδεολογία και κουλτούρα. Οι συμπεριφορές μαθαίνουν τα όρια τους μέσα σ’ αυτό το αξιακό πλαίσιο και παρουσιάζουν ελαφρές αποκλίνουσες συμπεριφορές μέσα στις κοινωνικές ομάδες. Ακόμα και οι αποκλίνουσες συμπεριφορές (παραβατικές) ως προς αυτό το αξιακό σύστημα είναι συγκεκριμένες γιατί μαζί με τον τρόπο ζωής η κυρίαρχη ιδεολογία και κουλτούρα έρχεται να θέσει και τα οικονομικά πρότυπα συμπεριφοράς. Η πλεονεξία, ο καταναλωτισμός, η μανιώδης τάση για ιδιοκτησία είναι αποτέλεσμα των προτύπων συμπεριφοράς που οι δυτικές κοινωνίες επιτρέπουν στα άτομα –μέλη τους, μιας και αυτές οι συμπεριφορές εξυπηρετούν την οικονομική παραγωγική διαδικασία. Η υιοθέτηση του δεκαδικού μαθηματικού συστήματος στις δυτικές επιστήμες έγινε ακριβώς γι αυτό το λόγο. Αντίθετα αφρικάνικές φυλές στα τέλη της δεκαετίας του ’90 τα μόνα αριθμητικά σύμβολα που χρησιμοποιούσαν ήταν το 1 και το 2, από κει και πέρα έλεγαν « πολλά» . Η έννοια του «πολύ» στις δυο αυτές κοινωνίες καθορίζει και την αντίληψη τους για τις οικονομικές συμπεριφορές τους.

Εύλογα θα πει κάποιος « και πρέπει να γίνουμε όπως οι αφρικανικές φυλές;». Εννοείται πως όχι. Κανείς δε λέει να πεινάσουμε ή να μη ντυθούμε. Όμως στις μέρες πραγματοποιείται μια ισοπέδωση των εννοιών στα πλαίσια διαφοροποίησης. Η καθαγίαση συντηρητικών πολιτικών ως πλέον μοναδικές και αξιόπιστες λύσεις είναι και αυτές που οδηγούν σε οικονομικές κρίσεις. Οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού σκόπιμα λησμονούν ότι οι οικονομικές κρίσεις ξεκινούν από τα νεοφιλελεύθερα  χρηματιστήρια, σκόπιμα λησμονούν τη Lehman Brothers, σκόπιμα ξεχνούν τις καθημερινές καταρρεύσεις του οικονομικού τους μοντέλου. Η μόνη τους αναφορά προκειμένου να περιχαρακώσουν  τα επιχειρήματα τους ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη σκέψη είναι η αναφορά στη δικτατορία της Β. Κορέας . Τελικό επιχείρημα ως αίτιο η πλεονεξία της ανθρώπινης φύσης, μόνο που κι εδώ σκόπιμα λησμονούν ότι το αξιακό τους σύστημα είναι αυτό που ήδη την έχει διαμορφώσει πλεονεκτική.

Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων. " Νηπενθή" . Κώστας Καρυωτάκης.

Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι,

σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,

μαραίνονται οι Βερλέν· τους απομένει

πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.

Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή

των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.

Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,

και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,

η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.

Κανένας όμως δεν ανιστορεί

και το έρεβος εσκέπασε βαρύ

τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.

Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει

κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,

στην τραγική απάτη τους δοσμένοι

που κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,

παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.

Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,

νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:

«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε

«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;»