Τα φώτα απέναντι.

                                                       Τι τύχη να σας συναντώ εδώ 

                                                       όπου γκρεμίζετε τα όνειρα σας

                                                        

                                                       χωρίζοντας λύπες και σώματα

                                                         η μυρωδιά του ευκαλύπτου

                                                            του υδρατμούς της ψυχής

                                                              το πένθος στο μανίκι

                                                  χρωματιστές οι ρίζες μαύρα τα κλαριά

                                                η άνοιξη δεν έρχεται δεν έρχεται δεν ήρθε

                                                 

Χρήστος Αγγελάκος: Ποιητική συλλλογή Τα φώτα απέναντι

                                                                        

ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ

Στην άγονη νύχτα, σαλπίσματα, φωνές, ομοβροντίες…
Το ήξερες πως έφτασε η ώρα της φριχτής περιπέτειας…
Με το φανέρωμα του ήλιου
οι υποκριτές με τη σκληρή επιβαλλόμενη ευγένειασου έδωσαν το μαύρο μαντίλι να δέσεις τα μάτια σου,
Δεν το δέχτηκες, γιατί εσύ δεν ήθελες να παραδεχτείς την ήττα …Το ήξερες,… ωστόσο πήγες με σίγουρο βήμα και στάθηκες μπροστάστον γκρεμισμένο μαντρότοιχο με τα χέρια πρησμένα απ’ τις χειροπέδες…Σ’ ένα χρόνο επάλληλο, μπροστά στο έξαλλο πλήθος,
κοίταξες μ’ αθόλωτο μάτι
την ομορφιά του κόσμου που αυγάζει κάθε ξημέρωμα και νικά τη φρόνηση…Επιστροφή στο κενό, στα πιο ακριβά ενθύμια, στη μάνα σου,στ’ αδέρφια σου,
στους απλούς ανθρώπους της γης που χάνονται ανυποψίαστοιστη σκοτεινή αβεβαιότητα της καινούριας μας οδύνης…Tο ήξερες, ότι η άγρια αναμέτρηση θα έφτανε στο τέλος της…Κι όταν θα βροντούσαν οι κάνες των όπλων θα πρόφταινες μονάχα να δειςτη μικρή σπίθα που σμίγει τη ζωή και το θάνατο…Tο ήξερες,πως θα έσβηνε για πάντα το λιγνεμένο φως του άδολου πρωινούκαι το σκοτάδι θα ξεδιπλωνόταν μέσα στα χαλάσματατη στιγμή που το αίμα θα άχνιζε πάνω στο στοιχειωμένο χώμα…Το έγκλημα θα συντελεστεί…
Και μια ελπίδα θα χαθεί δίχως κραυγές, για να ξεχωρίσουνοι γενναίοι απ’ τους δειλούς, για να γίνει η θυσία σου μια ένοχη σιωπήστο αγέρα της γης που δε λέει να κοπάσει…
Πάει πολύς καιρός σύντροφε που λείπεις …
Στην ερημιά των δρόμων που η ζωή σκορπίζεται, θυμάμαι πάνταμια ημερομηνία, μια νιότη που δε πρόφτασε ν’ ανθίσεικι ένα ανθρώπινο όνομα …

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ   Λιβαδειά

Φωτό: Περίανδρος Παπανικολάου

Πάει. Αυτό ήταν

                                                                      Πάει. Αυτό ήταν.
                                                               Χάθηκε η ζωή μου φίλε
                                                         μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
                                                                      βρώμικα τζάμια
                                                        κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
                                                                   Άρχισα να γέρνω
                                                              σαν εκείνη την ιτιούλα
                                                      που σού χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
                                                         Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
                                                            Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
                                                            κι ούτε που θα σε ξαναδώ. 

Κατερίνα Γώγου

Φωτο: Περίανδρος Παπανικολάου

Αγάπες . Θωμάς Γκόρπας

                                            Φύσημα των δέντρων σβήσιμο του κύματος 

  


                                                    Άναμα των φώτων σε πόλεις παραλιακές


                         

ωραία πράγματα στον τοίχο ωραία και ανώνυμα

παρηκμασμένα μαγαζιά

έρημοι σιδηροδρομικοί σταθμοί

τυχαία ταξίδια μαγικά σ΄ άγνωστα μέρη επαρχικά

Οι σκιές μας

Οι σκιές μας

Και μέσα στο σπίτι υπήρχε το άλλο εκείνο σπίτι - εκεί που η
μητέρα ήταν ακόμα νέα κι ένα φλάουτο ακουγόταν το βράδυ, όπως
όταν οδηγούν έναν τυφλό.
Σ΄αυτό το σπίτι είχαμε μείνει κι εμείς για πάντα, ενώ καθώςανάβαμε τη λάμπα, το φως της έριχνε μόνον τις σκιές μας στο πάτωμα εδώ.

Τάσος Λειβαδίτης

        

Φωτο:Περιανδρος Παπανικολάου

Cambay's water

                                                         

                                                     Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι.
                                                    Είχε ο πιλότος μας το κούτελο βαμμένο
                                               «κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω»
                                               ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη.

          

                                                           

                                                   Θολά νερά και μίλια τέσσερα το ρέμα, 
                                                 οι κουλήδες τρώνε σκυφτά ρύζι με κάρι, 
                                                   ο καπετάνιος μας κοιτάζει το φεγγάρι, 
                                                που `ναι θολό και κατακόκκινο σαν αίμα.

Το ρυμουλκό σφύριξε τρεις και πάει για πέρα, 
σαράντα μέρες όλο εμέτραγες τα μίλια, 
μ’ απόψε – λέω – φαρμάκι κόμπρα είχες στα χείλια, 
την ώρα που `πες με θυμό: «Θα ‘βγω άλλη μέρα...»

Ο Πρίγκιπας στα στέκια του Θωμά

                                                        Να `μαστε στα ίδια μονοπάτια.
                                                        Να `μαστε στην ίδια γειτονιά.
                                                         

                                                 
                                                            Να `μαστε και στα χρυσά παλάτια.

                                                       

                                           


                                                       Α! Και στην παράγκα του Θωμά
                                                         

                                                           

                                                        Να `μαστε στα ίδια τα λημέρια.
                                                        Να `μαστε αν γίνονταν παντού.

                                                        Να `μαστε του κόσμου τα ξεφτέρια, 
                                                             πλούσιοι από γεννησιμιού.

                                                           Να’ μαστε αγκαλιά όλη τη νύχτα
                                                           κάτω από Αυγουστιάκο ουρανό
                                                       Κι όπου θες τα δίχτυα σου άντε ρίχ’ τα, 
                                                              να λιποθυμήσεις στο χωριό.
(Φωτό: Περίανδρος Παπανικολάου)

                                                           

Επιστροφή Κ.Καρυωτάκης

Μὲ μίαν ἀκρούλα σύννεφου ταξιδεμένου μὲ καλεῖς,

μὲ τὸ χρυσίο χαμόγελο τοῦ μαραμένου....

μ᾿ ἕνα χορτάρι ἀνάμεσα στὶς πλάκες ὅλες τῆς αὐλῆς,

ποὺ τὸ σαλεύει μοναχὸ ἡ πνοὴ τοῦ Σεπτεμβρίου.
( Φωτό: Περίανδρος Παπανικολάου)

Πούσι

Έπεσε το πούσι από βραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο

Κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω...

Φύγε! Εσε σου πρέπει στέρεα γη
ήρθες να με δεις κι όμως δε μ΄είδες
(Φωτό: Περίανδρος Παπανικολάου)