Τζεμάλ Σουρεγιά .Το πλοίο των οχτώ και δέκα

Ξέρεις τι έχεις στην φωνή σου;
Το κέντρο ενός κήπου…
Άνθος χειμερινό, σε μεταξένιο μπλε.
Ανεβαίνεις στον επάνω όροφο,
Τσιγάρο για να κάνεις…
Ξέρεις τι έχεις στην φωνή σου;
Άϋπνη μιλιά…
Δυσαρεστημένη είσαι με την δουλειά σου,
Και δεν αγαπάς την πόλη ετούτη.
Αλλιώς, θα δίπλωνες την εφημερίδα…
Ξέρεις τι έχεις στην φωνή σου;
Φιλιά παλιά…
Το αδιάφανο τζάμι του μπάνιου.
Δεν φάνηκες για κάποιες μέρες…
Τραγούδια σχολικά έχει η φωνή σου…
Ξέρεις τι έχεις στην φωνή σου;
Την ακαταστασία του σπιτιού…
Και όλο και πιάνεις το κεφάλι σου,
Προσπαθείς να φτιάξεις την μοναξιά σου…
Που χαλάει στον άνεμο.
Ξέρεις τι έχεις στην φωνή σου;
Λέξεις που δεν μπόρεσες να πεις…
Μικρές και σύντομες ίσως,
Που όμως στέκουν σαν μνημεία,
Την ώρα αυτή.
Ξέρεις τι έχεις στην φωνή σου;
Πράγματα που δεν έχεις πει.