Γιώργος Χρονάς.

Το ξέρω
7 η ώρα θά ΄ναι του θανάτου
Μόλις θάχουν ανοίξει τα μπορντέλα
Έξω στο σπίτι μου  μαζεμένοι
οι εργάτες
της Όστιας, οι Κορίνθιοι, οι Θεσσαλείς
οι Ρωμαίοι στρατιώτες του Νέρωνα,
του Μεγαλέξαντρου
οι Εβραίοι της Νέας Υόρκης
κι εσύ.
Η μάνα μου τότε περίλυπη
θα βγει στο παράθυρο
και θα ρωτήσει
Ποιος εκ των δυο θανείν ή ζειν;
Βαρραβάς ή Γεώργιος
θα φωνάξετε
θα με πάρετε εν σιωπή.
Ο όχλος θα μου αφαιρέσει
τις μέρες του πάθους του Ιουνίου,
του Ιουλίου, του Αυγούστου,
Ο όχλος θα μου αφαιρέσει
εκείνη τη ζωγραφιστή σκιά
στο δεξί μου χέρι
την άδεια  εισόδου στο ξενοδοχείο " Εσπερος"
Τη συνέχεια και το τέλος θα το γράψει
εκείνο το παιδί που κύλαγε
ένα στεφάνι στο βαρέλι
με τη δύση ηλίου στη Σαλαμίνα
ενώ η μάνα του ψηλά στην ανηφόρα
με τα χέρια μπροστά το φώναζε.