Το λάθος. Θωμάς Γκόρπας

Να μη χαθούμε μες την ερημιά του κόσμου έλεγε
χαθήκαμε μες σε κατάμεστο ξενυχτάδικο
άγγελοι μετανάστες σε αθηναϊκό υπόγειο ουρανό.
Το πρωί μου τηλεφώνησε να μάθει αν τη θέλω ακόμα.
Δε σ΄ακούω της είπα πάρε το μηδέν.
Αλλά εκείνη πήρε λάθος... Πήρα λάθος να με συγχωρείτε.

Συμπερασματικό

Η Δραπετσώνα πλέον

δεν έχει πίκρα, δεν έχει ανηφόρα

η Δραπετσώνα είναι μόνο

ένας χορός παραστάσεως

τον χορεύουν οι κουρασμένοι

ριζοσπάστες  πολιτικοί

κουρασμένοι από το φόρτο της ευθύνης

φορτωμένοι 40 χρόνια σε κρατικές πινακίδες.

Οι μη ριζοσπάστες πολιτικοί προτιμούν τα δημώδη άσματα

βαθιά προσηλωμένοι στο ρομαντικό εθνικό ιδεώδες

Τα σπίτια στα Δραπετσώνα είναι χωρίς κρεβάτια

xωρίς κούνια, από τότε που πνίγηκε στην κούνια η αλλαγή.

Η Δραπετσώνα δεν έχει πια ζωή

γιατί όλοι μαζί τα φάγαμε

έτσι είπε ο Πάγκαλος

όχι ο δικτάτορας

ο εγγονός του δικτάτορα

κι εγώ εγγονός της γιαγιάς μου

που μου λεγε για του Πάγκαλου τα γούστα ( του δικτάτορα)

Θα ζήσουμε χωρίς στεφάνι, χωρίς γεράνι αγάπη μου

γιατί η ζωή είναι γλυκιά

κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι δικτάτορες.

Ποιητική Συλλογή " Σειράδιο"

Περίανδρος Παπανικολάου

Σκοτεινό δάσος.

Τέλος εβδομάδας. Παρασκευή. Αγία Παρασκευή. Πάλι καλά που υπάρχει δουλειά. Πάλι καλά που έχεις Παρασκευή. Σάββατο να είναι μάστορα κι ας είναι εξήντα ώρες. Μα δε θα ρθει η Δευτέρα; Τώρα όμως είναι Παρασκευή. Σ΄ ένα μπαλκόνι, πίσω από ένα παράθυρο και στο βάθος του ορίζοντα μια θάλασσα κι ένα μικρό δάσος σκοτεινό.

Καταφύγιο των παλιών μυστικών, καταφύγιο για ζευγαράκια, για μπαλαμούτιασμα, για νταραβέρια για κολύμπι μετά από κοπάνα. Εκεί που τρύπωναν κάθε λογής ήχοι από λαχανιάσματα, αναστεναγμούς, χαμουρέματα, ντουμανιάσματα. Τρυπωμένη μια ατέλειωτη εφηβεία. Τρυπωμένα γίνονταν τ’ αγόρια άντρες και τα κορίτσια γυναίκες, λέγοντας  «σ αγαπώ»  τρεμάμενα στο ρυθμό από τα σημαιάκια των σκαφών που ήταν δεμένα. Κορμιά δεμένα μ αγκαλιές κι ένα τσιγάρο που θέλαμε να είναι ατέλειωτο. Πότε θα βρεθεί το τσιγάρο που δε τελειώνει ποτέ; Άγγελοι με πεντάλ και φτερά χαρτάκια. Χαρτάκια άσσου κασετίνα, Καρέλια κασετίνα, Σαντέ σκέτου. Χαρτάκια μανταλάκια. Άλλα χαρμάνια μόνο που χάλασαν τη γεύση από το CAMEL και το γυρίσαμε σ’ άλλα.

 Μάτια μεθυσμένα από την κουβέντα, χαμένα στα χαμομήλια τ΄ ουρανού. Κορμιά κατάρτια  στο αγέρι, αγέρι που χαϊδεύει το κατάρτι όπως η αγαπητικιά το κορμί του αγαπητικού της. Α+Β = love χαραγμένα στα δέντρα του δάσους και γραμμένα στα παγκάκια. Ατελείωτοι οργασμοί, ονειρώξεις, σκοτεινών κορμιών, σιωπηλών αναστεναγμών, φωτεινών ψυχών. Ψυχές λαμπιόνια,  σπασμένη ανάκλαση λαμπιονιών στο κύμα.

 Τέλος εποχής, τέλος εβδομάδας, τέλος τα τσιγάρα. Επανασυγκόλληση παλαιών φίλων, φίλων που πέρασαν και δε κόλλησαν. Ευτυχώς που έχουμε την Παρασκευή …και για όσο.

Περίανδρος Παπανικολάου

Εκείνος. Τέος Σαλαπασίδης.

Τον αγαπούσαμε γιατί ήτανε παλικάρι

Τον αγαπούσαμε για την περίφημη γροθιά του

Για το σταθερό γαλάζιο του βλέμμα

Τον αγαπούσαμε γιατί περίμενε σαν παιδί την Άνοιξη

Ζωγραφίζοντας λουλούδια και φωτιές

Τον αγαπούσαμε γιατί βάδιζε όρθιος

Και γελούσε στα σκοτάδια πολεμώντας

Τον αγαπούσαμε για την απλή προσταγή του

Για το φαρδύ του στήθος- που αργότερα ματώθηκε

Τον αγαπούσαμε για το βουνίσιο του τραγούδι

Τον αγαπούσαμε πιότερα Σα δεν τραγούδαγε

Τότε γέμιζε το πιστόλι του σφυρίζοντας

Τον αγαπούσαμε – νικούσε και τον ήλιο με γιουρούσι

Γατί μάτωνε τις νύχτες μ΄ενέδρες

Τον αγαπούσαμε και μας αγάπησε στήνοντας στη Σαλονίκη

Την εφηβική σημαία του κεντημένη με δυό σφαίρες

- Τότε που σκόρπαγε ορμητικά στις τρικυμισμένες πλατείες

Τα είκοσι τριαντάφυλλα που του χάρισε η μητέρα του

Τον αγαπούσαμε και μας αγάπησε – ο Χάρης!

 Το πατάρι 

                                                                                                                      Στον Τέο Σαλαπασίδη

Ο Λουμίδης τω καιρώ εκείνω ήταν ένας μόντζος. Εκεί καθόμαστε τα πρωιά μεσημέρια βράδια και χαζεύαμε ήλιους και φεγγάρια μέσα απο τα τζάμια του και μελλοντικά τραγούδια μεσ' απ΄τα σπλάχνα μας

...................................................................................

Έτσι μπορώ σήμερα να θυμάμαι την αγαπημένη Σταδίου, το Βυζάντιον του Μπάμπη και των εργατικών της αυγής, τα πλακιώτικα κουτούκια τα κολωνακιώτικα καρβουνιάρικα τα διενυκτερεύοντα της Ομονοίας πανσελήνους επί της Ακροπόλεως κατουρήματα επί της Πλατείας Συντάγματος ολίγα μακαρόνια με σάλτσα και ένα ψωμί γωνία ένα πακέτο Κιρέτσιλερ για όλη την παρέα και τον Τέο Σαλαπασίδη τον καλύτερο όλων μας

Θωμάς Γκόρπας