Πυρ...γυνή...και κέντρισμα.

Είναι που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί. Απο τότε που λέγαμε...."περνά περνά η  μέλισσα"...δεν υπολογίζαμε ποτέ στο γλυκό κεντρί της....τώρα όμως που λεκιάζουμε....

Ενήλικες που λεκιάζουν

Ημουν μωρό που δάκρυζε

έγινα μεγάλος που σπαράζω

Διανύω την περίοδο

των λιγοστών ηρώων,

έχοντας μια αποθήκη

δίχως βρώμικα αποθέματα,

δεν περιοδεύει κανένας

οργανισμός ακόμα

και στα σκουπίδια μου.

Στις βιτρίνες φιγουράρουν

ψευτοπαλικαράδες απο κοσμικές

συνοικίες με ιδιαιτερότητα

να ισοπεδώνουν τα όρθια.

Παραδόξως σπαράζω με οδύνη,

ενάντια στη λύσσα της εποχής,

ακουμπισμένη σε μπαχαρικά

προς αποφυγή των μυρωδιών

που απορρέει απο μωρά 

που δάκρυζαν

κι γίνανε ενήλικες που λεκιάζουν.

Βασιλική Μελισσουργού : Δίχως φωτιά, δίχως γυναίκα, δίχως θάλασσα.

                                                Πυρ, γυνή και θάλασσα

Το Σκάκι

                                                          Έλα να παίξουμε.

                                                          Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
                                                        ( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
                                                        Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

                                                         Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
                                                        ( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
                                                        Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

                                                         Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
                                                         Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
                                                         ( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )

                                                         Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

                                                         Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
                                                          Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
                                                          Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
                                                          Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
                                                          Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
                                                         Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

                                                          Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

 M. Αναγνωστάκης

                                                           

Η Ευρύκλεια

                                                                     Η Ευρύκλεια

                             Για είκοσι βόδια την είχε αγοράσει ο Λαέρτης. 

                Χρέος και  τιμή της να μεγαλώσει τον κανακάρη του.

                                                        Εκείνο το παμπόνηρο παιδί,

                                                       που βελονιά δε του πέρναγες.

                      Ο γιος του άρχοντα βλέπεις.  Τον μεγάλωσε και όταν έκανε εκείνος παιδί                                                                    έφυγε για τον πόλεμο.

                                       Δέκα χρόνια εκεί, δέκα χρόνια ύστερα,

                                                           ποιος ξέρει τι να έφκιαχνε.

                                                        Δεν ήταν να του είχες μπέσα.

                              Πολλά ακούγονταν, πως μάγισσες και τέρατα

                                                       εμπόδιζαν την επιστροφή του.

                                                        Μα η Ευρύκλεια δεν πίστευε

                                                                      Αυτή τον μεγάλωσε

                   -Ποιος ξέρει που θα καλοπερνάει τώρα, σκέφτονταν.

                               Είκοσι χρόνια τώρα που μας έχει παρατήσει.

                                        Ήρθαν και οι αγαπητικοί στο σπίτι του.

                                                Καλά κάνουν, ας ήταν αυτός εδώ,

     να μη ταλαιπωριέμαι ούτ’ εγώ ούτε η γυναίκα του με δαύτους.

      Φταίει κι αυτή όμως, συλλογιόνταν, έπρεπε να είχε διαλέξει,

                                σιγά μη γυρίσει, αυτός καλά γλεντάει τώρα.

                                  Και όπως συλλογιόνταν βλέπει το σημάδι

                                                                   -Αυτός είναι γύρισε!

                                                                          Τότε ήταν που το σκέφτηκε
                                                                        -Να το πω στους Μνηστήρες;
                             
ποιητική συλλογή Προβέντζα