Cambay's water

                                                         

                                                     Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι.
                                                    Είχε ο πιλότος μας το κούτελο βαμμένο
                                               «κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω»
                                               ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη.

          

                                                           

                                                   Θολά νερά και μίλια τέσσερα το ρέμα, 
                                                 οι κουλήδες τρώνε σκυφτά ρύζι με κάρι, 
                                                   ο καπετάνιος μας κοιτάζει το φεγγάρι, 
                                                που `ναι θολό και κατακόκκινο σαν αίμα.

Το ρυμουλκό σφύριξε τρεις και πάει για πέρα, 
σαράντα μέρες όλο εμέτραγες τα μίλια, 
μ’ απόψε – λέω – φαρμάκι κόμπρα είχες στα χείλια, 
την ώρα που `πες με θυμό: «Θα ‘βγω άλλη μέρα...»

Τάκης Εμμανουήλ

Γεννημένος στο Μεσολόγγι το 1935 ο Τάκης Εμμανουήλ, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Πρώτο του έργο η συμμετοχή του στην Ιφιγένεια στην Επίδαυρο. Ο χαρακτηριστικότερος ρόλος του στον κινηματογράφο ήταν αυτός του " Πέτρακα" στην ταινία " Ου κλέψεις". Η ταινία γυρίστηκε στη Νάξο και ο Εμμανουήλ είχε συμπρωταγωνίστρια την Γκιζέλα Ντάλι.

Στην ταινία " Ο κράχτης" με τον Γιώργο Φούντα

Πυρ...γυνή...και κέντρισμα.

Είναι που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί. Απο τότε που λέγαμε...."περνά περνά η  μέλισσα"...δεν υπολογίζαμε ποτέ στο γλυκό κεντρί της....τώρα όμως που λεκιάζουμε....

Ενήλικες που λεκιάζουν

Ημουν μωρό που δάκρυζε

έγινα μεγάλος που σπαράζω

Διανύω την περίοδο

των λιγοστών ηρώων,

έχοντας μια αποθήκη

δίχως βρώμικα αποθέματα,

δεν περιοδεύει κανένας

οργανισμός ακόμα

και στα σκουπίδια μου.

Στις βιτρίνες φιγουράρουν

ψευτοπαλικαράδες απο κοσμικές

συνοικίες με ιδιαιτερότητα

να ισοπεδώνουν τα όρθια.

Παραδόξως σπαράζω με οδύνη,

ενάντια στη λύσσα της εποχής,

ακουμπισμένη σε μπαχαρικά

προς αποφυγή των μυρωδιών

που απορρέει απο μωρά 

που δάκρυζαν

κι γίνανε ενήλικες που λεκιάζουν.

Βασιλική Μελισσουργού : Δίχως φωτιά, δίχως γυναίκα, δίχως θάλασσα.

                                                Πυρ, γυνή και θάλασσα