Ας διασκεδάσουμε. Τσαρλς Μπουκόφσκι

Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που λένε, πάμε μια κρουαζιέρα, 
ή πάμε στην Αργεντινή, ή πάμε σινεμά 
ή πάμε σ' έναν αγώνα τένις ή ας πάμε να δούμε την αδερφή μου 
ή τι θα έλεγες για ένα πικνίκ;
Κι εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα απ' όλα αυτά
γιατί για μένα
απλώς και μόνο το να περπατάω κατά μήκος του δωματίου
είναι σαν να προχωρώ ανάμεσα από φλόγες
και
το πρώτο παράξενο πρόσωπο
που θ' αντικρίσω κάθε μέρα
προσθέτει κι άλλον έναν κόμπο
στο στομάχι μου
και
δεν έχω τον χρόνο
γιατί δεν έχω πληρώσει τη θέρμανση
ούτε έχω δοκιμάσει τα λάστιχά μου
και 
ένα από τα δόντια μου πονάει (στην αριστερή πλευρά)
κι έχω λάβει αμέτρητα γράμματα από τρελούς
και έχω μια ειδοποίηση από το κράτος για ένα φορολογικό ζήτημα
και χρειάζομαι ν' αλλάξω λάδι (και το αυτοκίνητό μου χρειάζεται, επίσης).

υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί κάτω
κι απλά κάθεται στην βεράντα του.
υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή
χωρίς να έχουν ανοιγοκλείσει τα μάτια τους.

αυτοί μπορεί να είναι οι σοφοί.
εγώ δεν είμαι ένας απ' αυτούς.
εγώ ακόμη πολεμάω δράκους στο μπουντρούμι
του ύπνου μου.

γι' αυτό αν θες να με στείλεις στην κόλαση
μια ώρα αρχύτερα
τότε ανάγκασέ με να περάσω μια ολόκληρη μέρα
στην Ντίσνεϋλαντ.

Η Έξοδος του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826)

« Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος

Βλέποντας τον εαυτό μας, το στράτευμα και τους πολίτας εν γένει μικρούς και μεγάλους παρ’ ελπίδαν υστερημένους από όλα τα κατεπείγοντα και αναγκαία της ζωής πρό σαράντα ημέρας και ότι εκπληρώσαμε τα χρέη μας ως πιστοί στρατιώται  της πατρίδος εις την στενήν πολιορκία ταύτην και ότι, εάν μίαν ημέραν υπομείνωμεν περισσότερον, θέλομεν αποθάνει όρθιοι εις τους δρόμους όλοι […]αποφασίσαμεν ομοφώνως.

Η έξοδος μας να γίνει  βράδυ εις τας δύο η ώρας της νυκτός, 10 Απριλίου ημέρα Σάββατον και ξημερώνοντας των Βαΐων...» (απόσπασμα από την απόφαση της εξόδου).

Η Έξοδος του Μεσολογγίου

Το έργο αυτό του Βρυζάκη, είναι εμπνευσμένο από την Έξοδο της φρουράς του Μεσολογγίου. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πάνω μέρος παρουσιάζει τον Παντοκράτορα και εκπροσωπεί το Θείο. Το δεύτερο μέρος που είναι και το κύριο περιλαμβάνει την σύγκρουση των αγωνιστών ενώ το τρίτο μέρος είναι καθαρά το επίγειο. « Η σημαία του στρατηγού Νότη Βότζιαρη θέλει μείνει ως οδηγός του σώματος τούτου...». Κεντρικό πρόσωπο είναι ο αγωνιστής που κρατάει την Ελληνική Σημαία με το σταυρό, σύμβολο πίστης και θυσίας. Με τα μαλλιά του να ανεμίζουν και κραδαίνοντας στο άλλο χέρι το σπαθί, ρίχνεται στον εχθρό, δρασκελώντας τον λαβωμένο συμπολεμιστή του ο οποίος πρέπει να είναι Σουλιώτης όπως μπορούμε να διακρίνουμε, από τα ξυρισμένα μελίγγια του, χαρακτηριστικό κούρεμα των Σουλιωτών πολεμιστών. Στη άλλη του μεριά, ένας άλλος συμπολεμιστής του μάχεται με τους Τούρκους. Λίγο πίσω του  παρουσιάζεται μια γυναίκα ντυμένη με αντρική φορεσιά να μάχεται και αυτή. Πολλές  Μεσολογγίτισες ντύθηκαν με ανδρική φορεσιά και ζώστηκαν τ’ άρματα την νύχτα της εξόδου, με σκοπό πρώτα να πολεμήσουν και αν δεν γλίτωναν να έβρισκαν την θανάτωση και όχι το βιασμό ή το σκλάβωμα από τους Τούρκους. Πίσω από αυτή τη γυναίκα παρουσιάζεται ένα ζευγάρι αγωνιστών όπου η γυναίκα  φιλάει τον άνδρα όπως φίλησαν οι Μεσολογγίτισες τα παιδιά και τους άνδρες τους λίγο πριν την έξοδο και ευχήθηκαν καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο. Οι Εξοδίτες παρουσιάζονται με καθαρές  λαμπερές φορεσιές και πλουμιστά  άρματα , ενώ αποδίδονται από τον Βρυζάκη με ένα φως, ένα φως που τυφλώνει τους Αγαρηνούς . Τρομάζει από αυτό το φως αυτό το άλογο του Τούρκου αναβάτη, ενώ ο πεζός Τούρκος  επικεφαλής απλώνει το χέρι του και στρέφει το πρόσωπο του αντίθετα μην αντέχοντας στη θωριά των ήρωων.   

« Διά να μη μπερδευθή το στράτευμα... δίδεται το γεφύρι της Δάμπιας του Στορνάρη...». Η σκηνή εξελίσσεται πάνω σε μια γέφυρα στην οποία πατούν οι Εξοδίτες. Η γέφυρα αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα. Συμβολίζει το πέρασμα από την θνητή ζωή στην αθανασία της δόξας και της υστεροφημίας. Οι Τούρκοι αποδίδονται από τον Βρυζάκη άσχημοι με βαριά μουντά χρώματα, σε αντίθεση με τους υπερασπιστές την πόλης, εκφράζοντας έτσι την μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του σκότους και του φωτός αλλά και την πολιτισμική σύγκρουση δύσης και ανατολής. Στο κάτω μέρος της γέφυρας παρουσιάζονται δυο γυναίκες. Η μία ήδη νεκρή με το παιδί της, η άλλη έτοιμη να πεθάνει ενώ το παιδί της είναι ακόμα ζωντανό. Με αυτή τη σκηνή, ο Βρυζάκης θέλει να παρουσιάσει την συνέχεια της ζωής και του Έθνους, μέσα από τον χαλασμό και τη σφαγή η Ελλάδα θα συνεχίσει. Στο κάτω μέρος πάλι εμφανίζονται οι Τούρκοι να ανεβαίνουν τον τοίχο της πόλης. Στα  ρούχα τους έχουν μια κόκκινη απόχρωση, ενδεικτική του αίματος και του κόπου που χρειάστηκε από μέρους τους για την κατάληψη της πόλης. Ο πρώτος Τούρκος πολεμιστής που έχει ανέβει στον τοίχο κρατάει στο ένα χέρι του τούρκικο μπαϊράκι και έχει στο στόμα του μαχαίρι ενώ παράλληλα κοιτάζει τους Ελευθέρους Πολιορκημένους. Ίσως να γνωρίζει και αυτός ότι το Μεσολόγγι θέλει πολύ αγώνα ακόμα για να πέσει.

Στο επάνω μέρος σε ένα θόλο εμφανίζεται ο Παντοκράτορας σε μια νεφέλη με τους αγγέλους. Παρουσιάζονται χαμηλά έτοιμοι να αγγίξουν τα όπλα των αγωνιστών. Στο αριστερό μέρος εμφανίζεται ένας άγγελος με σπαθί σαν να μάχεται και αυτός κατά των Τούρκων ενώ οι υπόλοιποι κατεβαίνουν να  δαφνοστεφανώσουν τους ‘Έλληνες αγωνιστές, για την νίκη τους ενάντια στις δυνάμεις του κακού και την υπέρβαση τους  στα ουράνια , όπου σαν άλλοι ημίθεοι της μυθολογίας πέρασαν με το θάνατο τους στην Αθανασία.

Σήμερα στην Πινακοθήκη της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου βρίσκεται πιστό αντίγραφο του πίνακα του Βρυζάκη φιλοτεχνημένο από τον Μεσολογγίτη ζωγράφο Δημήτριο Κασόλα. Στην Εικόνα της Εξόδου αποδίδεται από τους Μεσολογγίτες ακόμη και σήμερα, θρησκευτική ευλάβεια  και σεβασμός, ενώ στην κορύφωση των εορτών της Εξόδου τα στρατιωτικά τμήματα που την συνοδεύουν της αποδίδουν τιμές αρχηγού κράτους. 

O γιος του πρώην. Θωμάς Γκόρπας

Ο μπαμπάς του υπήρξε ιδεολόγος
πήγε και ξαναπήγε εξορία
και τώρα τύπος και υπογραμμός
στην εκλεκτή του ενορία
τώρα ένας πρώην θλιβερός
άσσος στις συμβουλές που τρώει
απ' το παχύ φαϊ μιανής κυρίας
κάποτε μισητής υπεραξίας...

Ο μπαμπάς
καλλιεργεί με πάθος άνθη στα φανερά
και στα κρυφά γλυκύτατη νοσταλγία...

..............................................................
Η μαμά
νεάζει δρα με νεανίσκους στα κρυφά
στα φανερά παίζει κουμ καν με πάθος...

ο μπαμπάς η μαμά ο γιος.
Ο γιος του μπαμπά και της μαμάς
Η μαμά
λέει τον άντρα της στημένη λεμονόκουπα
το γιο του κόκκινο μπαλόνι έτοιμο να σκάσει
οι φίλες της μαμάς πειράζουν το μπαμπά
και ζαχαρώνουνε το γιο που ζαχαρώνει
μιας φίλης της μαμάς το γιο..
Αφυπηρετών ο γιος θα μπει στη δράση
βεβαίως ως ηγέτης νέος και βεβαίως
στην κακομοίρα Αριστερά...

Τώρα το παιδί υπηρετεί στο ναυτικό
η Αριστερά τονίζει πως υπηρετεί αυτή
η Δεξιά γνωρίζει το μπαμπά και δεν ανησυχεί
το Κέντρο δεν ενδιαφέρεται περί φακέλων
εγώ του νεαρού του έφτιαξα το φάκελο για την Αριστερά
αλλά αυτή με θεωρεί και με το δίκιο της δεξιό
και
Οσοι νομίζουν ότι αντιγράφω τον Πρεβέρ
ας συνεχίσουν να διαβάζουν άλλα ποιήματα
αρκούντος σοβαρά και προοδευτικά...
Αμήν.