Τον αγαπούσαμε γιατί ήτανε παλικάρι
Τον αγαπούσαμε για την περίφημη γροθιά του
Για το σταθερό γαλάζιο του βλέμμα
Τον αγαπούσαμε γιατί περίμενε σαν παιδί την Άνοιξη
Ζωγραφίζοντας λουλούδια και φωτιές
Τον αγαπούσαμε γιατί βάδιζε όρθιος
Και γελούσε στα σκοτάδια πολεμώντας
Τον αγαπούσαμε για την απλή προσταγή του
Για το φαρδύ του στήθος- που αργότερα ματώθηκε
Τον αγαπούσαμε για το βουνίσιο του τραγούδι
Τον αγαπούσαμε πιότερα Σα δεν τραγούδαγε
Τότε γέμιζε το πιστόλι του σφυρίζοντας
Τον αγαπούσαμε – νικούσε και τον ήλιο με γιουρούσι
Γατί μάτωνε τις νύχτες μ΄ενέδρες
Τον αγαπούσαμε και μας αγάπησε στήνοντας στη Σαλονίκη
Την εφηβική σημαία του κεντημένη με δυό σφαίρες
- Τότε που σκόρπαγε ορμητικά στις τρικυμισμένες πλατείες
Τα είκοσι τριαντάφυλλα που του χάρισε η μητέρα του
Τον αγαπούσαμε και μας αγάπησε – ο Χάρης!
Το πατάρι
Στον Τέο Σαλαπασίδη
Ο Λουμίδης τω καιρώ εκείνω ήταν ένας μόντζος. Εκεί καθόμαστε τα πρωιά μεσημέρια βράδια και χαζεύαμε ήλιους και φεγγάρια μέσα απο τα τζάμια του και μελλοντικά τραγούδια μεσ' απ΄τα σπλάχνα μας
...................................................................................
Έτσι μπορώ σήμερα να θυμάμαι την αγαπημένη Σταδίου, το Βυζάντιον του Μπάμπη και των εργατικών της αυγής, τα πλακιώτικα κουτούκια τα κολωνακιώτικα καρβουνιάρικα τα διενυκτερεύοντα της Ομονοίας πανσελήνους επί της Ακροπόλεως κατουρήματα επί της Πλατείας Συντάγματος ολίγα μακαρόνια με σάλτσα και ένα ψωμί γωνία ένα πακέτο Κιρέτσιλερ για όλη την παρέα και τον Τέο Σαλαπασίδη τον καλύτερο όλων μας
Θωμάς Γκόρπας
