Τάκης Εμμανουήλ

Γεννημένος στο Μεσολόγγι το 1935 ο Τάκης Εμμανουήλ, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Πρώτο του έργο η συμμετοχή του στην Ιφιγένεια στην Επίδαυρο. Ο χαρακτηριστικότερος ρόλος του στον κινηματογράφο ήταν αυτός του " Πέτρακα" στην ταινία " Ου κλέψεις". Η ταινία γυρίστηκε στη Νάξο και ο Εμμανουήλ είχε συμπρωταγωνίστρια την Γκιζέλα Ντάλι.

Στην ταινία " Ο κράχτης" με τον Γιώργο Φούντα

Πυρ...γυνή...και κέντρισμα.

Είναι που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί. Απο τότε που λέγαμε...."περνά περνά η  μέλισσα"...δεν υπολογίζαμε ποτέ στο γλυκό κεντρί της....τώρα όμως που λεκιάζουμε....

Ενήλικες που λεκιάζουν

Ημουν μωρό που δάκρυζε

έγινα μεγάλος που σπαράζω

Διανύω την περίοδο

των λιγοστών ηρώων,

έχοντας μια αποθήκη

δίχως βρώμικα αποθέματα,

δεν περιοδεύει κανένας

οργανισμός ακόμα

και στα σκουπίδια μου.

Στις βιτρίνες φιγουράρουν

ψευτοπαλικαράδες απο κοσμικές

συνοικίες με ιδιαιτερότητα

να ισοπεδώνουν τα όρθια.

Παραδόξως σπαράζω με οδύνη,

ενάντια στη λύσσα της εποχής,

ακουμπισμένη σε μπαχαρικά

προς αποφυγή των μυρωδιών

που απορρέει απο μωρά 

που δάκρυζαν

κι γίνανε ενήλικες που λεκιάζουν.

Βασιλική Μελισσουργού : Δίχως φωτιά, δίχως γυναίκα, δίχως θάλασσα.

                                                Πυρ, γυνή και θάλασσα

Το Σκάκι

                                                          Έλα να παίξουμε.

                                                          Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
                                                        ( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
                                                        Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

                                                         Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
                                                        ( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
                                                        Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

                                                         Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
                                                         Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
                                                         ( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )

                                                         Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

                                                         Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
                                                          Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
                                                          Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
                                                          Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
                                                          Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
                                                         Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

                                                          Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

 M. Αναγνωστάκης