Τα φώτα απέναντι.

                                                       Τι τύχη να σας συναντώ εδώ 

                                                       όπου γκρεμίζετε τα όνειρα σας

                                                        

                                                       χωρίζοντας λύπες και σώματα

                                                         η μυρωδιά του ευκαλύπτου

                                                            του υδρατμούς της ψυχής

                                                              το πένθος στο μανίκι

                                                  χρωματιστές οι ρίζες μαύρα τα κλαριά

                                                η άνοιξη δεν έρχεται δεν έρχεται δεν ήρθε

                                                 

Χρήστος Αγγελάκος: Ποιητική συλλλογή Τα φώτα απέναντι

                                                                        

ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ

Στην άγονη νύχτα, σαλπίσματα, φωνές, ομοβροντίες…
Το ήξερες πως έφτασε η ώρα της φριχτής περιπέτειας…
Με το φανέρωμα του ήλιου
οι υποκριτές με τη σκληρή επιβαλλόμενη ευγένειασου έδωσαν το μαύρο μαντίλι να δέσεις τα μάτια σου,
Δεν το δέχτηκες, γιατί εσύ δεν ήθελες να παραδεχτείς την ήττα …Το ήξερες,… ωστόσο πήγες με σίγουρο βήμα και στάθηκες μπροστάστον γκρεμισμένο μαντρότοιχο με τα χέρια πρησμένα απ’ τις χειροπέδες…Σ’ ένα χρόνο επάλληλο, μπροστά στο έξαλλο πλήθος,
κοίταξες μ’ αθόλωτο μάτι
την ομορφιά του κόσμου που αυγάζει κάθε ξημέρωμα και νικά τη φρόνηση…Επιστροφή στο κενό, στα πιο ακριβά ενθύμια, στη μάνα σου,στ’ αδέρφια σου,
στους απλούς ανθρώπους της γης που χάνονται ανυποψίαστοιστη σκοτεινή αβεβαιότητα της καινούριας μας οδύνης…Tο ήξερες, ότι η άγρια αναμέτρηση θα έφτανε στο τέλος της…Κι όταν θα βροντούσαν οι κάνες των όπλων θα πρόφταινες μονάχα να δειςτη μικρή σπίθα που σμίγει τη ζωή και το θάνατο…Tο ήξερες,πως θα έσβηνε για πάντα το λιγνεμένο φως του άδολου πρωινούκαι το σκοτάδι θα ξεδιπλωνόταν μέσα στα χαλάσματατη στιγμή που το αίμα θα άχνιζε πάνω στο στοιχειωμένο χώμα…Το έγκλημα θα συντελεστεί…
Και μια ελπίδα θα χαθεί δίχως κραυγές, για να ξεχωρίσουνοι γενναίοι απ’ τους δειλούς, για να γίνει η θυσία σου μια ένοχη σιωπήστο αγέρα της γης που δε λέει να κοπάσει…
Πάει πολύς καιρός σύντροφε που λείπεις …
Στην ερημιά των δρόμων που η ζωή σκορπίζεται, θυμάμαι πάνταμια ημερομηνία, μια νιότη που δε πρόφτασε ν’ ανθίσεικι ένα ανθρώπινο όνομα …

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ   Λιβαδειά

Φωτό: Περίανδρος Παπανικολάου

Πάει. Αυτό ήταν

                                                                      Πάει. Αυτό ήταν.
                                                               Χάθηκε η ζωή μου φίλε
                                                         μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
                                                                      βρώμικα τζάμια
                                                        κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
                                                                   Άρχισα να γέρνω
                                                              σαν εκείνη την ιτιούλα
                                                      που σού χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
                                                         Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
                                                            Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
                                                            κι ούτε που θα σε ξαναδώ. 

Κατερίνα Γώγου

Φωτο: Περίανδρος Παπανικολάου

Αγάπες . Θωμάς Γκόρπας

                                            Φύσημα των δέντρων σβήσιμο του κύματος 

  


                                                    Άναμα των φώτων σε πόλεις παραλιακές


                         

ωραία πράγματα στον τοίχο ωραία και ανώνυμα

παρηκμασμένα μαγαζιά

έρημοι σιδηροδρομικοί σταθμοί

τυχαία ταξίδια μαγικά σ΄ άγνωστα μέρη επαρχικά

Οι σκιές μας

Οι σκιές μας

Και μέσα στο σπίτι υπήρχε το άλλο εκείνο σπίτι - εκεί που η
μητέρα ήταν ακόμα νέα κι ένα φλάουτο ακουγόταν το βράδυ, όπως
όταν οδηγούν έναν τυφλό.
Σ΄αυτό το σπίτι είχαμε μείνει κι εμείς για πάντα, ενώ καθώςανάβαμε τη λάμπα, το φως της έριχνε μόνον τις σκιές μας στο πάτωμα εδώ.

Τάσος Λειβαδίτης

        

Φωτο:Περιανδρος Παπανικολάου

Εμείς και οι αρχαίοι

Η εθνική ιδεολογία αναπτύχθηκε στα πλαίσια του ρομαντικού κινήματος. Η εθνική ιδέα εμφανίζεται στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της γαλλικής Επανάστασης. Η έννοια αυτή όμως διαμορφώνεται στη βάση του πολιτιστικού υπόβαθρου της κάθε χώρας. Στη Γερμανία η διαμόρφωσή της ξεκινά από τους Ναπολεόντειους πολέμους. Ο δημοσιογράφος και ποιητής  Joseph Gοrres θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος του φαινόμενου της εθνότητας , η οποία διαμορφώθηκε in concerto κάτω από την πίεση των στρατιωτικών επιτυχιών Ναπολέοντα. Σύμφωνα μ’ αυτή τη θεώρηση « το λαϊκό αίσθημα μια κοινότητας, μιας εθνικής ομάδας, μιας εθνότητας, νοείται,  όταν αυτή ή ομάδα συνέρχεται και στερεώνεται «από το κοινό γλωσσικό ιδίωμα που μιλά ένας συγκεκριμένος πληθυσμός, από την μακρόχρονη συνοίκηση του στην ίδια περιοχή, από την προσάρτηση του σε μια συγκεκριμένη δυναστεία, από την κοινή πίστη σε έθιμα δοξασίες νομικές και ηθικές ή θρησκευτικές παραδόσεις. Είναι αρκετό αυτό το αίσθημα να αποτελέσει μια φυσική, ιστορική οντότητα, της οποίας η ακεραιότητα είναι απαραβίαστη» .

Ο  γερμανικός ιδεολογικός προσδιορισμός λοιπόν του έθνους στέκεται εναντία στον ορθολογισμό του διαφωτισμού και την ατομικότητα, αντιπαραβάλλοντας τις δοξασίες, την αφοσίωση στην αριστοκρατική εξουσία, το συναίσθημα αντί του ορθολογισμού. Τα χαρακτηριστικά δηλαδή του ρομαντικού κινήματος. Σύμφωνα με το γερμανικό ρομαντισμό, ο γερμανικός λαός είναι ο αρχέγονος λαός, ο κατεξοχήν λαός, ο οποίος θα φέρει την ειρήνη και την ευημερία. Ο Γερμανικός εθνικισμός διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της θεώρησης εμείς και οι άλλοι.

Στον ελλαδικό χώρο συνέβη όμως κάτι το παράδοξο. Η στροφή προς τις ρίζες μας έγινε μέσω του Ελληνικού διαφωτισμού. Πιο πιθανή αιτία είναι ότι ο Ελληνικός Διαφωτισμός το πέτυχε αυτό, γιατί έμεινε στη μέση των δυο κινημάτων ( Διαφωτισμού, Ρομαντισμού). Τα βασικά συστατικά του Ελληνικού Διαφωτισμού α) Τα φώτα που ήρθαν από τη Γαλλία β)η ρομαντική έννοια του έθνους, σχετίζονται άμεσα με το βασανιστικότερο πρόβλημα που αρχίζει να διαμορφώνεται από την αρχή της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους και συνεχίζει με παραλλαγές ως τις μέρες μας «εμείς και οι αρχαίοι».

Πηγή: Άλκη Κυριακίδου- Νέστορος. Η ρομαντική έννοια του έθνους και η λαογραφία

Πασκαλ " Η μάχη του Αούστερλιτς" 

Στην αγορα.

                                                  Πάντα διψᾷς −ὅπως διψάει τὸ πρωτοβρόχι

                                               Στεγνὴ καλοκαιριὰ −τὸ βλογημένο σπίτι,
                                                 Καὶ μια κρυφὴ ζωὴ σὰ δέηση ἐρημίτη,
                                             Ἀγάπης καὶ ἀρνησιᾶς ζωοῦλα σὲ μιὰ κώχη.

                                              Διψᾷς καὶ τὸ καράβι ποὺ τὸ πέλαο τὄχει
                                            Κι ὅλο τραβάει μὲ τὰ πουλιὰ καὶ μὲ τὰ κήτη,
                                           Κ’ εἶναι μεστὴ ἡ ζωή του μ’ ὅλο τὸν πλανήτη·
                                           Καὶ τὸ καράβι καὶ τὸ σπίτι σοῦ εἶπαν. "Ὄχι!"

                                              Μήτε ἡ παράμερη εὐτυχιὰ ποὺ δὲ σαλεύει,
                                                ἡ ζωὴ π’ ὅλο καὶ νέα ψυχὴ τῆς βάνει
                                              Κάθε καινούργια γῆ καὶ κάθε νιὸ λιμάνι·

                                          Μόνο τἀλάφιασμα τοῦ σκλάβου ποὺ δουλεύει·
                                           Σέρνε στὴν ἀγορὰ τὴ γύμνια τοῦ κορμιοῦ σου,
                                         Ξένος καὶ γιὰ τοὺς ξένους καὶ γιὰ τοὺς δικούς σου.

Κωστής Παλαμάς 

Η Φοινικιά

                                                        Στὸ Δροσίνη, ποὺ τὸ πρωτάκουσε.

                                                    Mέσα σ᾿ ἕνα περιβόλι, γύρω στὸν ἴσκιο μιᾶς φοινικιᾶς,
                                                      κάποια γαλανὰ λουλουδάκια, ἐδῶ κατάβαθα,
                                                                    καὶ κεῖ πιὸ ἀνοιχτά, μιλούσανε.
                                                          Πέρασ᾿ ἕνας ποιητής, (ποὺ πέθανε τώρα),
                                                                 καὶ ρύθμισε τὸ μίλημά τους ἔτσι:

                                                            Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔρριξεν ἐδῶ ἕνα χέρι·
                                                          τὸ χέρι τό ῾βαλε καταραμένη Μοῖρα;
                                                     τὸ πῆγε νοῦς καλοπροαίρετος; Ποιὸς ξέρει!
                                                        Ἀπὸ ἑνὸς ὕπνου κάτου τὸν καταποτήρα
                                                    ποιὰ ὁρμὴ μᾶς ἄδραξε καὶ ποιὸς μᾶς ἔχει φέρει;
                                                         Τάχ᾿ ἀπὸ χαλαστῆ γιὰ τάχ᾿ ἀπὸ Σωτῆρα;
                                                       Νά μας ἀσάλευτα στὸν ἴσκιο σου ἀποκάτου·
                                                        ὁ ἴσκιος σου εἶναι τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου;

                                             ...................................................................................................

                                                             Πόσο σκληρὰ χτυπάει τὸ βόλι τὸ δικό σου!
                                                        Κανέν᾿ αὐτὶ ψηλά, κανένα μάτι ἐμπρός μας.
                                                   Ζοῦμε στὸν ἴσκιο σου, ἕνας κόσμος ὁ κορμός σου,
                                                 τὸ στέμμα σου οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα· ὁ οὐρανός μας.
                                                             Θεὸς ἀλύπητος ἂν εἶσαι, φανερώσου.
                                                       Ἂν ὄχι, γνέψε μας, καὶ μία γαλήνη δός μας,
                                                καὶ μὴ σκοτώνῃς μας ἀγάλια ἀγάλια, ἢ δρᾶμε
                                                         καὶ ρῖξε μας νεροποντὴ μὲ μιᾶς νὰ πᾶμε!

                                                  ............................................................................................

 Η Φοινικιά απόσπασμα

                                                             

Cambay's water

                                                         

                                                     Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι.
                                                    Είχε ο πιλότος μας το κούτελο βαμμένο
                                               «κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω»
                                               ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη.

          

                                                           

                                                   Θολά νερά και μίλια τέσσερα το ρέμα, 
                                                 οι κουλήδες τρώνε σκυφτά ρύζι με κάρι, 
                                                   ο καπετάνιος μας κοιτάζει το φεγγάρι, 
                                                που `ναι θολό και κατακόκκινο σαν αίμα.

Το ρυμουλκό σφύριξε τρεις και πάει για πέρα, 
σαράντα μέρες όλο εμέτραγες τα μίλια, 
μ’ απόψε – λέω – φαρμάκι κόμπρα είχες στα χείλια, 
την ώρα που `πες με θυμό: «Θα ‘βγω άλλη μέρα...»

Τάκης Εμμανουήλ

Γεννημένος στο Μεσολόγγι το 1935 ο Τάκης Εμμανουήλ, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Πρώτο του έργο η συμμετοχή του στην Ιφιγένεια στην Επίδαυρο. Ο χαρακτηριστικότερος ρόλος του στον κινηματογράφο ήταν αυτός του " Πέτρακα" στην ταινία " Ου κλέψεις". Η ταινία γυρίστηκε στη Νάξο και ο Εμμανουήλ είχε συμπρωταγωνίστρια την Γκιζέλα Ντάλι.

Στην ταινία " Ο κράχτης" με τον Γιώργο Φούντα

Πυρ...γυνή...και κέντρισμα.

Είναι που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί. Απο τότε που λέγαμε...."περνά περνά η  μέλισσα"...δεν υπολογίζαμε ποτέ στο γλυκό κεντρί της....τώρα όμως που λεκιάζουμε....

Ενήλικες που λεκιάζουν

Ημουν μωρό που δάκρυζε

έγινα μεγάλος που σπαράζω

Διανύω την περίοδο

των λιγοστών ηρώων,

έχοντας μια αποθήκη

δίχως βρώμικα αποθέματα,

δεν περιοδεύει κανένας

οργανισμός ακόμα

και στα σκουπίδια μου.

Στις βιτρίνες φιγουράρουν

ψευτοπαλικαράδες απο κοσμικές

συνοικίες με ιδιαιτερότητα

να ισοπεδώνουν τα όρθια.

Παραδόξως σπαράζω με οδύνη,

ενάντια στη λύσσα της εποχής,

ακουμπισμένη σε μπαχαρικά

προς αποφυγή των μυρωδιών

που απορρέει απο μωρά 

που δάκρυζαν

κι γίνανε ενήλικες που λεκιάζουν.

Βασιλική Μελισσουργού : Δίχως φωτιά, δίχως γυναίκα, δίχως θάλασσα.

                                                Πυρ, γυνή και θάλασσα

Το Σκάκι

                                                          Έλα να παίξουμε.

                                                          Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
                                                        ( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
                                                        Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

                                                         Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
                                                        ( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
                                                        Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

                                                         Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
                                                         Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
                                                         ( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )

                                                         Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

                                                         Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
                                                          Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
                                                          Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
                                                          Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
                                                          Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
                                                         Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

                                                          Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

 M. Αναγνωστάκης

                                                           

Η Ευρύκλεια

                                                                     Η Ευρύκλεια

                             Για είκοσι βόδια την είχε αγοράσει ο Λαέρτης. 

                Χρέος και  τιμή της να μεγαλώσει τον κανακάρη του.

                                                        Εκείνο το παμπόνηρο παιδί,

                                                       που βελονιά δε του πέρναγες.

                      Ο γιος του άρχοντα βλέπεις.  Τον μεγάλωσε και όταν έκανε εκείνος παιδί                                                                    έφυγε για τον πόλεμο.

                                       Δέκα χρόνια εκεί, δέκα χρόνια ύστερα,

                                                           ποιος ξέρει τι να έφκιαχνε.

                                                        Δεν ήταν να του είχες μπέσα.

                              Πολλά ακούγονταν, πως μάγισσες και τέρατα

                                                       εμπόδιζαν την επιστροφή του.

                                                        Μα η Ευρύκλεια δεν πίστευε

                                                                      Αυτή τον μεγάλωσε

                   -Ποιος ξέρει που θα καλοπερνάει τώρα, σκέφτονταν.

                               Είκοσι χρόνια τώρα που μας έχει παρατήσει.

                                        Ήρθαν και οι αγαπητικοί στο σπίτι του.

                                                Καλά κάνουν, ας ήταν αυτός εδώ,

     να μη ταλαιπωριέμαι ούτ’ εγώ ούτε η γυναίκα του με δαύτους.

      Φταίει κι αυτή όμως, συλλογιόνταν, έπρεπε να είχε διαλέξει,

                                σιγά μη γυρίσει, αυτός καλά γλεντάει τώρα.

                                  Και όπως συλλογιόνταν βλέπει το σημάδι

                                                                   -Αυτός είναι γύρισε!

                                                                          Τότε ήταν που το σκέφτηκε
                                                                        -Να το πω στους Μνηστήρες;
                             
ποιητική συλλογή Προβέντζα

                                           

Ζωή Λάσκαρη. Το πρώτο γυμνό. Το πρώτο τρίγωνο στον ελληνικό κινηματογράφο

" Σταρ Ελλάς" το 1959 η Ζωή Κουρούκλη η γνωστή μας Ζωή Λάσκαρη. Ο Γιάννης Δαλιανίδης θα την επιλέξει για πρωταγωνίστρια στην ταινία " Ο κατήφορος". Η σκηνή αποπλάνησης της είνια η πρώτη σκηνή γυμνού στον ελληνικό κινηματογράφο. Το 1965 στην ταινία " Στεφανία" θα εμφανιστεί στη σκηνή soft ερωτικού τριγώνου, πρωτόγνωρο κι αυτό για τον ελληνικό κινηματογράφο.Στην ταινία " Στον αστερισμό της Παρθένου" οι γυμνές εμφανίσεις είναι περισσότερες. Η Ζωή Λάσκαρη μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη ήταν οι εμπορικότερες ηθοποιοί του ελληνικού κινηματογράφου.

   

ο κατήφορος

ο κατήφορος

ο κατήφορος 

ο κατηφορος

ο κατήφορος

ο κατήφορος

 ο κατήφορος

ο κατήφρος

στον αστερισμό τη παρθένου

στον αστερισμό της παρθένου

στον αστερισμό της παρθένου

στον αστερισμό της παρθένου

Στεφανία

Στεφανία

                                           

BUONANOTTE

                                                BUONANOTTE

                           Ζόρικοι καιροί για τους σκληρούς
                               υπογράφουν με αίμα πίστη.
                                  Πίστη στα ιδανικά μας.
                                  Έχει διέξοδο στο τέλος
                           εσύ είσαι το φανάρι μπροστά μου
                           είσαι καθρεφτάκι στο τσαντάκι μου
                               είσαι η άνοιξη στις μέρες μου 
                           είσαι η ανάσα από την ανάσα μου
                             είσαι το ξενύχτι στα νοσοκομεία
                             είσαι η Κυριακή στην εκκλησία 
                                  είσαι μέσα στη ζωή μου
                             είσαι η ζωγραφιά χωρίς κορνίζα
                                        Σ΄ αγαπώ πολύ.
                                            Buonanotte

Μυρτώ Τάσιου

                                        

             

Τέχνη = Ανατροπές

Πάντα όσο και να προσπαθούμε να φύγουμε μπροστά θα κοιτάμε πίσω. Άλλοι θα θα λένε έφυγε νωρίς, έπρεπε να ζούσε. Κανείς δε φεύγει. Επιστρέφει πάντα. Για άλλους σαν Φώς για άλλους σαν Ερινύα. Το απόλυτο θηλυκό που έμαθε στους άντρες τι σημαίνει Γυναίκα. Η επαναστάτρια που εφάρμοσε όσο καμιά άλλη την θεωρία Τέχνη = Ανατροπές.

" Στέλλα"

ερμηνεύοντας τον " κυρ - Αντώνη" με τον Μάνο Χατζιδάκη

" Ποτέ την Κυριακή" 

" Ποτέ την Κυριακή" 

Στα τραγούδια της φωτιάς

τραγούδια της φωτιάς

τραγούδια της φωτιάς