Η Φοινικιά

                                                        Στὸ Δροσίνη, ποὺ τὸ πρωτάκουσε.

                                                    Mέσα σ᾿ ἕνα περιβόλι, γύρω στὸν ἴσκιο μιᾶς φοινικιᾶς,
                                                      κάποια γαλανὰ λουλουδάκια, ἐδῶ κατάβαθα,
                                                                    καὶ κεῖ πιὸ ἀνοιχτά, μιλούσανε.
                                                          Πέρασ᾿ ἕνας ποιητής, (ποὺ πέθανε τώρα),
                                                                 καὶ ρύθμισε τὸ μίλημά τους ἔτσι:

                                                            Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔρριξεν ἐδῶ ἕνα χέρι·
                                                          τὸ χέρι τό ῾βαλε καταραμένη Μοῖρα;
                                                     τὸ πῆγε νοῦς καλοπροαίρετος; Ποιὸς ξέρει!
                                                        Ἀπὸ ἑνὸς ὕπνου κάτου τὸν καταποτήρα
                                                    ποιὰ ὁρμὴ μᾶς ἄδραξε καὶ ποιὸς μᾶς ἔχει φέρει;
                                                         Τάχ᾿ ἀπὸ χαλαστῆ γιὰ τάχ᾿ ἀπὸ Σωτῆρα;
                                                       Νά μας ἀσάλευτα στὸν ἴσκιο σου ἀποκάτου·
                                                        ὁ ἴσκιος σου εἶναι τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου;

                                             ...................................................................................................

                                                             Πόσο σκληρὰ χτυπάει τὸ βόλι τὸ δικό σου!
                                                        Κανέν᾿ αὐτὶ ψηλά, κανένα μάτι ἐμπρός μας.
                                                   Ζοῦμε στὸν ἴσκιο σου, ἕνας κόσμος ὁ κορμός σου,
                                                 τὸ στέμμα σου οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα· ὁ οὐρανός μας.
                                                             Θεὸς ἀλύπητος ἂν εἶσαι, φανερώσου.
                                                       Ἂν ὄχι, γνέψε μας, καὶ μία γαλήνη δός μας,
                                                καὶ μὴ σκοτώνῃς μας ἀγάλια ἀγάλια, ἢ δρᾶμε
                                                         καὶ ρῖξε μας νεροποντὴ μὲ μιᾶς νὰ πᾶμε!

                                                  ............................................................................................

 Η Φοινικιά απόσπασμα