Αλλά κανείς δε φεύγει

Λες το τσιμέντο να πεθάνει μια μέρα; Λες κάποτε η μέρα να ξημερώσει νύχτα και η νύχτα να πέσει μέρα;
Κι ω εργατικές τραγιάσκες φρμάκια και περήφανες και τα λουλούδια της μανούλας σου Απόστολε Χατζηχρήστο
κι ως κόλπα μαγικά κι ονειρεμένοι καφενέδες και το μπαγλαμαδάκι σου ρε Γιώργο Μπάτη.

Χαθήκαμε
Χεστήκαμε στο τάλιρο

μπερδεύτηκαν τα μπούτια μας
και θα ξαναπάμε στο χωριό μας για να μην πεθάνουμε
και θα ξαναπάμε στο χωριό μας για να πεθάνουμε καλύτερα.

Θωμάς Γκόρπας.

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΡΑΖΗΚΟΤΣΙΚΑΣ

Γεννημένος στο Μεσολόγγι το 1798 ο Αθανάσιος Ραζηκότσικας κατάγονταν από την αρχοντική οικογένεια των Ραζήδων.  Ήταν το τέταρτος γιος του Αναστάσιου Ραζή. Το Κότσικας ήταν το πατρικό επώνυμο της μητέρας του.  Δεν άνηκε στη χορεία των οπλαρχηγών της επανάστασης καθώς δεν είχε αρματολική  και κλέφτικη δράση. Στον παραγκωνισμό του, ρόλο έπαιξαν οι διενέξεις του με τον Μαυροκορδάτο. Ο Ραζηκότσικας διακρίθηκε για την στρατιωτική του ικανότητα τόσο κατά την διάρκεια της πολιορκίας όσο και στο ότι πρώτος αντιλήφθηκε την σημασία οχύρωσης της πόλης κατά την δεύτερη πολιορκία. Το γεγονός αυτό ήταν και η σημαντικότερη διαφωνία του με τον Μαυροκορδάτο όταν ο δεύτερος απαιτούσε να τον ακολουθήσουν στο Πέτα και τα ντόπια στρατιωτικά τμήματα. Ο Ραζηκότσικας αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα αν η πόλη έμενε ανυπεράσπιστη σε περίπτωση αποτυχίας στο Πέτα ( όπως και έγινε) δεν ακολούθησε. Χρηματοδότησε όμως την εκστρατεία με 3.000 γρόσια. Ο Ραζηκότσικας  έδωσε όλη την περιουσία του και στο τέλος την ζωή του για την Αγώνα. Έπεσε κατά την διάρκεια της Εξόδου προσπαθώντας να ανοίξει διέξοδο ώστε να απεγκλωβιστεί ένα τμήμα από γυναικόπαιδα. Η περίπτωση του Ραζηκότσικα θα μπορούσε να μη διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση οπλαρχηγού της Ελληνικής Επανάστασης.  Εκείνο που κάνει την περίπτωση του  να ξεχωρίζει είναι η διαδικασία  ανάδειξης του σε αρχηγό των Μεσολογγιτών πολεμιστών. Όπως προαναφέραμε ο Μαυροκορδάτος επιθυμούσε τον παραγκωνισμό του. Ο Ραζικότσικας ανέλαβε την αρχηγία ύστερα από εκλογή πάνω στις ντάπιες, οι πρόκριτοι τον όρισαν «Αρχηγό των Εντόπιων Αρμάτων». Ο Αθανάσιος Ραζηκότσικας είναι η μόνη περίπτωση Δημοκρατικά εκλεγμένου στρατιωτικού διοικητή (σε ηλικία 24 ετών) και όχι διορισμένου από την επαναστατική κυβέρνηση. Τον τίτλο αυτό τον διατήρησε και τον τίμησε ως το τέλος της ζωής του. Οι Μεσολογγίτες τίμησαν τον αγαπημένο τους Αρχηγό μετά τον θάνατο του με την ύψιστη τιμή μέσω της Λαϊκής Μούσας.

Θανάσης Κότσικας φώναξε Θανάσης Κότσικας λέει

« Για μάστε τα μικρά παιδιά, βάλτε τα στα ζεμπίλια,

μάστε και τους γέροντες, αρρώστους, λαβωμένους,

βάλτε τους στο τζεμπιχανέ στο Μύλο να καούνε

να μη τους εύρ’ η αραπιά και τους περιφρονέψει»

……………………………………………………….

Τότε ο Μουστάμπεης φώναξε

« Κονιάροι κι Αρβανίτες κάμετε τόπο να διαβούν

Γιατί είναι πεινασμένοι

Δε συλλογιόνται θάνατο, κούρασμα δε φοβούνται»

………………………………………………………

Πάλι ο Μακρής τους φώναξε πάλι ο Μακρής τους λέει

« Παιδιά μ να νταγιαντίσουμε, στον Πλάτανο να πάμε

Να μετρηθούμε μια φορά να δουμε ποιος μας λείπει

……………………………………………………………….

Παιδιά μ’ μας λείπει ο Κότσικας μας λείπει ο Αρχηγός μας» .

Αθανάσιος Ραζηκότσικας ( 1897 - 1826) 

Κουρσάρικο αίμα.

                                                    Ήρθες με μια κουσρσάρικη γαλέρα
                                                  ταμπούρι έψαχνες να βρεις και χωσιά
                                                    λημέριασες εδώ να καταστρώσεις
                                                   καινούργια κούρσα κι άλλα φονικά
                                             Τρόμος του Τούρκου και του Φράγκου. Ξάφνου
                                                     στα τρώει καημός τα φύλα της καρδιάς
                                           Κουρσάρος κι ερωτεύτηκες τη λίμνη την ήρεμη
                                                               και γίνεσαι ψαράς

" Καημοί της Λιμνοθάλασσας" 

                                                    

Ο ανθρώπινος μόχθος. Ζακ Πρεβέρ.

Ο ανθρώπινος μόχθος
δεν είναι αυτός ο ωραίος νέος άνδρας ο χαμογελαστός
όρθιος πάνω στο πόδι του από γύψο
ή από πέτρα
που δίνει χάρη στα παιδαριώδη τεχνάσματα της γλυπτικής
στην ανόητη ψευδαίσθηση
της χαράς του χορού και της αγαλλίασης
υπενθυμίζοντας με το άλλο πόδι στον αέρα
τη γλυκύτητα του γυρισμού στο σπίτι.
Όχι
ο ανθρώπινος μόχθος δεν φέρει ένα μικρό παιδί στον δεξή ώμο
άλλο ένα στο κεφάλι
κι ένα τρίτο στον ώμο τον αριστερό
με τα εργαλεία στον αορτήρα
και τη νεαρή γυναίκα ευτυχισμένη να κρέμεται απ’ το μπράτσο του.
Ο ανθρώπινος μόχθος φέρει έναν επίδεσμο στην κήλη
και τις ουλές από τις μάχες
που ‘χουν παραδοθεί απ' την εργατική τάξη
ενάντια σ’ έναν κόσμο παράλογο και δίχως νόμους
Ο ανθρώπινος μόχθος δεν έχει σπίτι αληθινό
οσφραίνεται τη μυρωδιά της εργασίας του
και τον χτυπάει στα πνευμόνια
ο μισθός του κοκαλιάρης
τα παιδιά του επίσης,
δουλεύει σαν τον νέγρο,
κι ο νέγρος σαν αυτόν.
Ο ανθρώπινος μόχθος δεν έχει τρόπους
ο ανθρώπινος μόχθος δεν έχει την ηλικία της λογικής
ο ανθρώπινος μόχθος έχει την ηλικία των στρατώνων
την ηλικία των φυλακών και των κατέργων
την ηλικία των εκκλησιών και των εργοστασίων
την ηλικία των κανονιών
κι αυτός που έχει φυτέψει παντού όλους τους αμπελώνες
κι έχει κουρδίσει όλα τα βιολιά
τρέφεται από όνειρα άσχημα
και μεθάει με το άσχημο κρασί της παραίτησης
και σαν ένας μεγάλος σκίουρος μεθυσμένος
χωρίς σταματημό γυρνάει σε κύκλους
μες σ’ ένα σύμπαν εχθρικό
σκονισμένο και με ταβάνι χαμηλό
και ολοένα σφυρηλατεί την αλυσίδα
την αλυσίδα τη φρικτή όπου όλα είναι αλυσοδεμένα
η μιζέρια η πρόσοδος η δουλειά η θανάτωση
η θλίψη η δυστυχία η αϋπνία και η ανία
η τρομακτική αλυσίδα του χρυσού
του άνθρακα του σιδήρου και του χάλυβα
του κλίνκερ και της σκόνης
η περασμένη γύρω από τον λαιμό
ενός κόσμου σακατεμένου
η άθλια αλυσίδα
όπου έρχονται να γαντζωθούν
τα θεία γούρια
τα ιερά κειμήλια
οι σταυροί της τιμής οι σταυροί οι αγκυλωτοί
τα φυλαχτά-σκιουροπίθηκοι
τα μετάλλια των παλιών υπηρετών
τα μπιχλιμπίδια της κακοτυχίας
η μεγαλοπρεπής αίθουσα του μουσείου
το μέγα πορτρέτο του έφιππου
το μέγα πορτρέτο του βαδίζοντος
το μέγα πορτρέτο προσώπου προφίλ στο ένα πόδι
το μέγα πορτρέτο επιχρυσωμένο
το μέγα πορτρέτο του μεγάλου μάντη
το μέγα πορτρέτο του μεγάλου αυτοκράτορα
το μέγα πορτρέτο του μεγάλου στοχαστή
του μεγάλου άλτη
του μεγάλου ηθικολόγου
του αξιοπρεπούς και θλιβερού φαρσέρ
το κεφάλι του μεγάλου ταραξία
το κεφάλι του επιθετικού ειρηνοποιού
το αστυνομικό κεφάλι του μεγάλου απελευθερωτή
το κεφάλι του Αδόλφου Χίτλερ
το κεφάλι του κυρίου Θιέρσου
το κεφάλι του δικτάτορα
το κεφάλι του δημίου
όποιας και να ‘ναι χώρας
όποιου και να ‘ναι χρώματος
το απεχθές κεφάλι
το δυστυχές κεφάλι
το κεφάλι για χαστούκια
το κεφάλι για σφαγή
το επικεφαλής του φόβου.

Ας διασκεδάσουμε. Τσαρλς Μπουκόφσκι

Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που λένε, πάμε μια κρουαζιέρα, 
ή πάμε στην Αργεντινή, ή πάμε σινεμά 
ή πάμε σ' έναν αγώνα τένις ή ας πάμε να δούμε την αδερφή μου 
ή τι θα έλεγες για ένα πικνίκ;
Κι εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα απ' όλα αυτά
γιατί για μένα
απλώς και μόνο το να περπατάω κατά μήκος του δωματίου
είναι σαν να προχωρώ ανάμεσα από φλόγες
και
το πρώτο παράξενο πρόσωπο
που θ' αντικρίσω κάθε μέρα
προσθέτει κι άλλον έναν κόμπο
στο στομάχι μου
και
δεν έχω τον χρόνο
γιατί δεν έχω πληρώσει τη θέρμανση
ούτε έχω δοκιμάσει τα λάστιχά μου
και 
ένα από τα δόντια μου πονάει (στην αριστερή πλευρά)
κι έχω λάβει αμέτρητα γράμματα από τρελούς
και έχω μια ειδοποίηση από το κράτος για ένα φορολογικό ζήτημα
και χρειάζομαι ν' αλλάξω λάδι (και το αυτοκίνητό μου χρειάζεται, επίσης).

υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί κάτω
κι απλά κάθεται στην βεράντα του.
υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή
χωρίς να έχουν ανοιγοκλείσει τα μάτια τους.

αυτοί μπορεί να είναι οι σοφοί.
εγώ δεν είμαι ένας απ' αυτούς.
εγώ ακόμη πολεμάω δράκους στο μπουντρούμι
του ύπνου μου.

γι' αυτό αν θες να με στείλεις στην κόλαση
μια ώρα αρχύτερα
τότε ανάγκασέ με να περάσω μια ολόκληρη μέρα
στην Ντίσνεϋλαντ.

Η Έξοδος του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826)

« Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος

Βλέποντας τον εαυτό μας, το στράτευμα και τους πολίτας εν γένει μικρούς και μεγάλους παρ’ ελπίδαν υστερημένους από όλα τα κατεπείγοντα και αναγκαία της ζωής πρό σαράντα ημέρας και ότι εκπληρώσαμε τα χρέη μας ως πιστοί στρατιώται  της πατρίδος εις την στενήν πολιορκία ταύτην και ότι, εάν μίαν ημέραν υπομείνωμεν περισσότερον, θέλομεν αποθάνει όρθιοι εις τους δρόμους όλοι […]αποφασίσαμεν ομοφώνως.

Η έξοδος μας να γίνει  βράδυ εις τας δύο η ώρας της νυκτός, 10 Απριλίου ημέρα Σάββατον και ξημερώνοντας των Βαΐων...» (απόσπασμα από την απόφαση της εξόδου).

Η Έξοδος του Μεσολογγίου

Το έργο αυτό του Βρυζάκη, είναι εμπνευσμένο από την Έξοδο της φρουράς του Μεσολογγίου. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πάνω μέρος παρουσιάζει τον Παντοκράτορα και εκπροσωπεί το Θείο. Το δεύτερο μέρος που είναι και το κύριο περιλαμβάνει την σύγκρουση των αγωνιστών ενώ το τρίτο μέρος είναι καθαρά το επίγειο. « Η σημαία του στρατηγού Νότη Βότζιαρη θέλει μείνει ως οδηγός του σώματος τούτου...». Κεντρικό πρόσωπο είναι ο αγωνιστής που κρατάει την Ελληνική Σημαία με το σταυρό, σύμβολο πίστης και θυσίας. Με τα μαλλιά του να ανεμίζουν και κραδαίνοντας στο άλλο χέρι το σπαθί, ρίχνεται στον εχθρό, δρασκελώντας τον λαβωμένο συμπολεμιστή του ο οποίος πρέπει να είναι Σουλιώτης όπως μπορούμε να διακρίνουμε, από τα ξυρισμένα μελίγγια του, χαρακτηριστικό κούρεμα των Σουλιωτών πολεμιστών. Στη άλλη του μεριά, ένας άλλος συμπολεμιστής του μάχεται με τους Τούρκους. Λίγο πίσω του  παρουσιάζεται μια γυναίκα ντυμένη με αντρική φορεσιά να μάχεται και αυτή. Πολλές  Μεσολογγίτισες ντύθηκαν με ανδρική φορεσιά και ζώστηκαν τ’ άρματα την νύχτα της εξόδου, με σκοπό πρώτα να πολεμήσουν και αν δεν γλίτωναν να έβρισκαν την θανάτωση και όχι το βιασμό ή το σκλάβωμα από τους Τούρκους. Πίσω από αυτή τη γυναίκα παρουσιάζεται ένα ζευγάρι αγωνιστών όπου η γυναίκα  φιλάει τον άνδρα όπως φίλησαν οι Μεσολογγίτισες τα παιδιά και τους άνδρες τους λίγο πριν την έξοδο και ευχήθηκαν καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο. Οι Εξοδίτες παρουσιάζονται με καθαρές  λαμπερές φορεσιές και πλουμιστά  άρματα , ενώ αποδίδονται από τον Βρυζάκη με ένα φως, ένα φως που τυφλώνει τους Αγαρηνούς . Τρομάζει από αυτό το φως αυτό το άλογο του Τούρκου αναβάτη, ενώ ο πεζός Τούρκος  επικεφαλής απλώνει το χέρι του και στρέφει το πρόσωπο του αντίθετα μην αντέχοντας στη θωριά των ήρωων.   

« Διά να μη μπερδευθή το στράτευμα... δίδεται το γεφύρι της Δάμπιας του Στορνάρη...». Η σκηνή εξελίσσεται πάνω σε μια γέφυρα στην οποία πατούν οι Εξοδίτες. Η γέφυρα αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα. Συμβολίζει το πέρασμα από την θνητή ζωή στην αθανασία της δόξας και της υστεροφημίας. Οι Τούρκοι αποδίδονται από τον Βρυζάκη άσχημοι με βαριά μουντά χρώματα, σε αντίθεση με τους υπερασπιστές την πόλης, εκφράζοντας έτσι την μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του σκότους και του φωτός αλλά και την πολιτισμική σύγκρουση δύσης και ανατολής. Στο κάτω μέρος της γέφυρας παρουσιάζονται δυο γυναίκες. Η μία ήδη νεκρή με το παιδί της, η άλλη έτοιμη να πεθάνει ενώ το παιδί της είναι ακόμα ζωντανό. Με αυτή τη σκηνή, ο Βρυζάκης θέλει να παρουσιάσει την συνέχεια της ζωής και του Έθνους, μέσα από τον χαλασμό και τη σφαγή η Ελλάδα θα συνεχίσει. Στο κάτω μέρος πάλι εμφανίζονται οι Τούρκοι να ανεβαίνουν τον τοίχο της πόλης. Στα  ρούχα τους έχουν μια κόκκινη απόχρωση, ενδεικτική του αίματος και του κόπου που χρειάστηκε από μέρους τους για την κατάληψη της πόλης. Ο πρώτος Τούρκος πολεμιστής που έχει ανέβει στον τοίχο κρατάει στο ένα χέρι του τούρκικο μπαϊράκι και έχει στο στόμα του μαχαίρι ενώ παράλληλα κοιτάζει τους Ελευθέρους Πολιορκημένους. Ίσως να γνωρίζει και αυτός ότι το Μεσολόγγι θέλει πολύ αγώνα ακόμα για να πέσει.

Στο επάνω μέρος σε ένα θόλο εμφανίζεται ο Παντοκράτορας σε μια νεφέλη με τους αγγέλους. Παρουσιάζονται χαμηλά έτοιμοι να αγγίξουν τα όπλα των αγωνιστών. Στο αριστερό μέρος εμφανίζεται ένας άγγελος με σπαθί σαν να μάχεται και αυτός κατά των Τούρκων ενώ οι υπόλοιποι κατεβαίνουν να  δαφνοστεφανώσουν τους ‘Έλληνες αγωνιστές, για την νίκη τους ενάντια στις δυνάμεις του κακού και την υπέρβαση τους  στα ουράνια , όπου σαν άλλοι ημίθεοι της μυθολογίας πέρασαν με το θάνατο τους στην Αθανασία.

Σήμερα στην Πινακοθήκη της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου βρίσκεται πιστό αντίγραφο του πίνακα του Βρυζάκη φιλοτεχνημένο από τον Μεσολογγίτη ζωγράφο Δημήτριο Κασόλα. Στην Εικόνα της Εξόδου αποδίδεται από τους Μεσολογγίτες ακόμη και σήμερα, θρησκευτική ευλάβεια  και σεβασμός, ενώ στην κορύφωση των εορτών της Εξόδου τα στρατιωτικά τμήματα που την συνοδεύουν της αποδίδουν τιμές αρχηγού κράτους. 

O γιος του πρώην. Θωμάς Γκόρπας

Ο μπαμπάς του υπήρξε ιδεολόγος
πήγε και ξαναπήγε εξορία
και τώρα τύπος και υπογραμμός
στην εκλεκτή του ενορία
τώρα ένας πρώην θλιβερός
άσσος στις συμβουλές που τρώει
απ' το παχύ φαϊ μιανής κυρίας
κάποτε μισητής υπεραξίας...

Ο μπαμπάς
καλλιεργεί με πάθος άνθη στα φανερά
και στα κρυφά γλυκύτατη νοσταλγία...

..............................................................
Η μαμά
νεάζει δρα με νεανίσκους στα κρυφά
στα φανερά παίζει κουμ καν με πάθος...

ο μπαμπάς η μαμά ο γιος.
Ο γιος του μπαμπά και της μαμάς
Η μαμά
λέει τον άντρα της στημένη λεμονόκουπα
το γιο του κόκκινο μπαλόνι έτοιμο να σκάσει
οι φίλες της μαμάς πειράζουν το μπαμπά
και ζαχαρώνουνε το γιο που ζαχαρώνει
μιας φίλης της μαμάς το γιο..
Αφυπηρετών ο γιος θα μπει στη δράση
βεβαίως ως ηγέτης νέος και βεβαίως
στην κακομοίρα Αριστερά...

Τώρα το παιδί υπηρετεί στο ναυτικό
η Αριστερά τονίζει πως υπηρετεί αυτή
η Δεξιά γνωρίζει το μπαμπά και δεν ανησυχεί
το Κέντρο δεν ενδιαφέρεται περί φακέλων
εγώ του νεαρού του έφτιαξα το φάκελο για την Αριστερά
αλλά αυτή με θεωρεί και με το δίκιο της δεξιό
και
Οσοι νομίζουν ότι αντιγράφω τον Πρεβέρ
ας συνεχίσουν να διαβάζουν άλλα ποιήματα
αρκούντος σοβαρά και προοδευτικά...
Αμήν.

Ο " Μπάιρον" το 2016. Ηλίας Τσιμόπουλος

Ήμουν λίγο μικρότερος από δέκα χρονών όταν για πρώτη φορά ήρθαν στην πόλη απόγονοι του Μπάιρον.  Η απόδοση τιμών έγινε στο μνημείο μπροστά από την Παλαμαϊκή Σχολή όπου, ως γνωστό, εκεί ήταν και το σπίτι του Χρήστου Καψάλη. Πέρασαν αρκετά χρόνια ώσπου είδαμε τον Μπάιρον να ζωντανεύει μπροστά μας. Ο μοναδική ομοιότητα του συμπολίτη μας Ηλία Τσιμόπουλου μ’ αυτή του Άγγλου Φιλέλληνα, είχε σαν αποτέλεσμα το ευχάριστο ξάφνιασμα των θεατών της πομπής. « Ο Μπάιρον, ο Μπάιρον» ακούγονταν κατά μήκος της πομπής. Η καταπληκτική ομοιότητα του Ηλία αποτέλεσε και αντικείμενο περιέργειας των απογόνων του Μπάιρον όταν κάποιοι από αυτούς ξαναήρθαν στο Μεσολόγγι. Με τα χρόνια η παρουσία του «Μπάιρον» (Ηλίας Τσιμόπουλος) έγινε σχεδόν θεσμός. Η επιτυχημένη μεταφορά από το παρελθόν στο παρόν έδωσε στην πομπή μια άλλη διάσταση. Ο Ηλίας συμμετείχε έως και φέτος στην πομπή των Εορτών Εξόδου ως « Βύρωνας» με το σύλλογο « Φίλοι της Λιμνοθάλασσας».

Φίλε Ηλία σ’ ευχαριστούμε για την ξεχωριστή πινελιά που πρόσθεσες όλα αυτά τα χρόνια στην πομπή. 

Nâzım Hikmet.

Γιὰ τὰ τραγούδια μου

                                                               Δὲν ἔχω πήγασο μὲ σέλαν ἀργυρὴ
                                                                                 οὔτε καὶ πόρους
                                                                          -ὅπως τοὺς λέν᾿- ἀδήλους
                                                                                 δὲν ἔχω μήτε γῆ
                                                                                     μιὰ σπιθαμὴ
                                                                         μονάχα ἕνα ποτηράκι μέλι
                                                                        σὰ νά ῾ναι φλόγα λαμπερή.

                                                                             Αὐτὸ εἶναι τὸ βιός μου
                                                                         κι εἶναι καὶ γιὰ τοὺς φίλους
                                                                     κι ἐνάντια σ᾿ ὅλους τοὺς ἐχθροὺς
                                                                                        ἐντός μου
                                                               φυλάγω αὐτὸν τὸν πλοῦτο μου
                                                                                       ἕνα ποτήρι μέλι.

                                                                      Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ
                                                                               καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ
                                                                                         ναὶ θά ῾ρθει!
                                                            -Σ᾿ αὐτοὺς πού ῾χουν τὸ μέλι θὲ νὰ ῾ρθεῖ
                                                                                 ἡ μέλισσα ἡ μιὰ
                                                                                   ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη.

To Μεσολόγγι στον Κινηματογράφο.

Οι παραγωγικές σχέσεις της, το φυσικό, τοπίο, η ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της πόλης  είχαν σαν αποτέλεσμα να γυριστούν στην πόλη εξ ολοκλήρου ή και οι περισσότερες σκηνές συγκεκριμένων ταινιών.  Η πρώτη ταινία εξ' ολοκλήρου γυρισμένη στην πόλη, η  οποία αποτελεί και ντοκουμέντο για τον αυθεντικό τρόπο ζωής που πλέον ανήκει στο παρελθόν είναι η " Λίμνη των πόθων" με τον Γιώργο Φούντα και την Τζένη Καρέζη. Ο " Λευτέρης Δημακόπουλος" είναι η δεύτερη ταινία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί και μια "συνέχεια" ως προς την κοινωνική μετεξέλιξη του τρόπου ζωής που περιγράφει η " Λίμνη των πόθων". Η τρίτη ταινία που έχει αρκετές σκηνές από την λιμνοθάλασσα είναι η " Εποχή των δολοφόνων" . Η " Εποχή των δολοφόνων " περιορίζεται μόνο στην λήψη των τοπίων χωρίς αναφορά στην πόλη. 

Λευτέρης Δημακόπουλος

Η εποχή των δολοφόνων

Νότιος ήχος στη σκιά της θάλασσας. Μεσολόγγι.

Το μουσικό σχήμα " Νότιος ήχος " δημιουργήθηκε το 1987. Το " Νότιο ήχο " συγκροτούσαν οι Αχιλλέας Περσίδη (κιθάρα,λαούτο),Γιώργος Ξυλούρης(λαούτο),Στέλιου Πετράκη(λύρα), Παναγιώτης Κατσικιώτης και Ηλίας Τσαγκάρης (κρουστά). Οι συνθέσεις τους οργανικές, αποτέλεσαν ανανέωση στον Ελληνικό μουσικό ήχο και ταυτόχρονα θεωρήθηκαν σύγχρονες μουσικές προτάσεις. Στη μουσική τους κυριαρχεί ο αυτοσχεδιασμός και η φαντασία. Το 1996 κυκλοφορεί το άλμπουμ " Στη σκιά της θάλασσας" στο οποίο περιλαμβάνεται το τραγούδι "Μεσολόγγι" .

Σπεράντσα Βρανά.

Γεννημένη το 1928 στο Μεσολόγγι. Σύμφωνα με μαρτυρίες από μικρή είχε αγάπη για τον κόσμο του θεάτρου, γι αυτό και βρίσκονταν συνέχεια στα καμαρίνια των ηθοποιών των περιοδευόμενων θιάσων, ώσπου μέρα ακολούθησε τον θίασο το Νίκου Φέρμα. Πληθωρική με πηγαίο χιούμορ αυθόρμητη όπως ήταν κάποτε και οι κάτοικοι της πόλης που μεγάλωσε, η Βρανά δείχνει με άμεσο τρόπο τα στοιχεία της πόλης που γεννήθηκε. Η ζωή  της απολαυστική πλήρης σε όλες τις εκφάνσεις της όπως η ίδια είχε δηλώσει σε όλες τις συνεντεύξεις της. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες. Η πιο ενδεικτική  συμμετοχής της είναι αυτή στην " Κάλπικη Λίρα" στο ρόλο της κοκότας μαζί με το Νίκο Σταυρίδη στο ρόλο του τυφλού.

We Shall Overcome

 Το τραγούδι ύμνος του κινήματος των ατομικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. Αν και μπορεί να αναχθεί σε εκκλησιαστικό ύμνο, αποτέλεσε το βασικό σύνθημα στις συγκεντρώσεις των ακτιβιστών τη δεκαετία του '40. Ανήκει στη folk αμερικανική μουσική. Τραγουδήθηκε στην πλατεία Τιεν Αν Μεν, στην πτώση του  τείχους του Βερολίνου, στις πορείες των Βετεράνων του Αραβοϊσραηλινού πολέμου. Το τραγούδι ερμηνεύθηκε  από πλειάδα τραγουδιστών με πιο γνωστούς την Joan Baez τον Bruce Springsteen, τον Pete Seeger.

Ήταν το τραγούδι που τραγουδήθηκε στην πορεία από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι με επικεφαλής τον Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ 

We shall overcome 
We shall overcome 
We shall overcome some day 

Oh, deep in my heart 
I do believe 
We shall overcome some day 

We'll walk hand in hand 
We'll walk hand in hand 
We'll walk hand in hand some day 

Oh, deep in my heart 
I do believe 
We shall overcome some day 

......................................................