Ας διασκεδάσουμε. Τσαρλς Μπουκόφσκι

Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που λένε, πάμε μια κρουαζιέρα, 
ή πάμε στην Αργεντινή, ή πάμε σινεμά 
ή πάμε σ' έναν αγώνα τένις ή ας πάμε να δούμε την αδερφή μου 
ή τι θα έλεγες για ένα πικνίκ;
Κι εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα απ' όλα αυτά
γιατί για μένα
απλώς και μόνο το να περπατάω κατά μήκος του δωματίου
είναι σαν να προχωρώ ανάμεσα από φλόγες
και
το πρώτο παράξενο πρόσωπο
που θ' αντικρίσω κάθε μέρα
προσθέτει κι άλλον έναν κόμπο
στο στομάχι μου
και
δεν έχω τον χρόνο
γιατί δεν έχω πληρώσει τη θέρμανση
ούτε έχω δοκιμάσει τα λάστιχά μου
και 
ένα από τα δόντια μου πονάει (στην αριστερή πλευρά)
κι έχω λάβει αμέτρητα γράμματα από τρελούς
και έχω μια ειδοποίηση από το κράτος για ένα φορολογικό ζήτημα
και χρειάζομαι ν' αλλάξω λάδι (και το αυτοκίνητό μου χρειάζεται, επίσης).

υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί κάτω
κι απλά κάθεται στην βεράντα του.
υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή
χωρίς να έχουν ανοιγοκλείσει τα μάτια τους.

αυτοί μπορεί να είναι οι σοφοί.
εγώ δεν είμαι ένας απ' αυτούς.
εγώ ακόμη πολεμάω δράκους στο μπουντρούμι
του ύπνου μου.

γι' αυτό αν θες να με στείλεις στην κόλαση
μια ώρα αρχύτερα
τότε ανάγκασέ με να περάσω μια ολόκληρη μέρα
στην Ντίσνεϋλαντ.

O γιος του πρώην. Θωμάς Γκόρπας

Ο μπαμπάς του υπήρξε ιδεολόγος
πήγε και ξαναπήγε εξορία
και τώρα τύπος και υπογραμμός
στην εκλεκτή του ενορία
τώρα ένας πρώην θλιβερός
άσσος στις συμβουλές που τρώει
απ' το παχύ φαϊ μιανής κυρίας
κάποτε μισητής υπεραξίας...

Ο μπαμπάς
καλλιεργεί με πάθος άνθη στα φανερά
και στα κρυφά γλυκύτατη νοσταλγία...

..............................................................
Η μαμά
νεάζει δρα με νεανίσκους στα κρυφά
στα φανερά παίζει κουμ καν με πάθος...

ο μπαμπάς η μαμά ο γιος.
Ο γιος του μπαμπά και της μαμάς
Η μαμά
λέει τον άντρα της στημένη λεμονόκουπα
το γιο του κόκκινο μπαλόνι έτοιμο να σκάσει
οι φίλες της μαμάς πειράζουν το μπαμπά
και ζαχαρώνουνε το γιο που ζαχαρώνει
μιας φίλης της μαμάς το γιο..
Αφυπηρετών ο γιος θα μπει στη δράση
βεβαίως ως ηγέτης νέος και βεβαίως
στην κακομοίρα Αριστερά...

Τώρα το παιδί υπηρετεί στο ναυτικό
η Αριστερά τονίζει πως υπηρετεί αυτή
η Δεξιά γνωρίζει το μπαμπά και δεν ανησυχεί
το Κέντρο δεν ενδιαφέρεται περί φακέλων
εγώ του νεαρού του έφτιαξα το φάκελο για την Αριστερά
αλλά αυτή με θεωρεί και με το δίκιο της δεξιό
και
Οσοι νομίζουν ότι αντιγράφω τον Πρεβέρ
ας συνεχίσουν να διαβάζουν άλλα ποιήματα
αρκούντος σοβαρά και προοδευτικά...
Αμήν.

Nâzım Hikmet.

Γιὰ τὰ τραγούδια μου

                                                               Δὲν ἔχω πήγασο μὲ σέλαν ἀργυρὴ
                                                                                 οὔτε καὶ πόρους
                                                                          -ὅπως τοὺς λέν᾿- ἀδήλους
                                                                                 δὲν ἔχω μήτε γῆ
                                                                                     μιὰ σπιθαμὴ
                                                                         μονάχα ἕνα ποτηράκι μέλι
                                                                        σὰ νά ῾ναι φλόγα λαμπερή.

                                                                             Αὐτὸ εἶναι τὸ βιός μου
                                                                         κι εἶναι καὶ γιὰ τοὺς φίλους
                                                                     κι ἐνάντια σ᾿ ὅλους τοὺς ἐχθροὺς
                                                                                        ἐντός μου
                                                               φυλάγω αὐτὸν τὸν πλοῦτο μου
                                                                                       ἕνα ποτήρι μέλι.

                                                                      Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ
                                                                               καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ
                                                                                         ναὶ θά ῾ρθει!
                                                            -Σ᾿ αὐτοὺς πού ῾χουν τὸ μέλι θὲ νὰ ῾ρθεῖ
                                                                                 ἡ μέλισσα ἡ μιὰ
                                                                                   ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη.

Το σονέτο του μόλου (Λιμενεργάτες).

                     Ολάκερη ζωή δουλειάς στο ντόκο

                      σου  'ναι στο χέρι κολλημένο ένα φτυάρι

                      έχεις ασπρίσει πριν γίνεις παλικάρι

                      η πλάτη στράβωσε απ’ το πολύ το φόρτο

                      Πρωί  πρωί στην πόστα, ήρθε βαπόρι,

                      σφιχτά στη μέση  δεμένο το ζωνάρι

                      καμίνι γίνηκε και σήμερα τ’ αμπάρι

                      η ανάσα μπούκωσε απ’ τη πολύ τη σκόνη

                      στο μήνα που  φυγε σε βρήκε αβαρία

                      κι έκανες  υπομονή, στην τσουβαλαρία,

                      πριν λίγο έμαθες, πως έκοψαν το γάλα

                      Τα μάτια σου κόκκινα πάντα θυμάμαι

                      δε  ρώτησα αν είν’ ο ιδρώτας, αν είν’ η αλμύρα

                      στο στόμα δυο λέξεις σου μείναν , μάινα, βύρα

                                                                             Ποιητική συλλογή Προβέντζα

Τὰ Γράμματα

  Θὰ πάψω πιὰ νὰ γράφω ποιήματα

ἔριξες τὸ χρυσό σου δαχτυλίδι μὲς στὴ
θάλασσα
στὴν ἀμμουδιὰ μὲ τὸ νεκρὸ κρανίο
κι ὅλα τὰ βουλιαγμένα καράβια βγῆκαν
στὸν ἀφρὸ
κι ὁ καπετάνιος ζωντανὸς
κι οἱ ναύκληροι νὰ χαμογελᾶνε

εἶπα θὰ πάψω πιὰ νὰ γράφω ποιήματα

καὶ στὸ παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ μου τοῦ προγονικοῦ
ὁ πατέρας μου καὶ ἡ μητέρα μου
κουνᾶνε τὰ μαντήλια τους καὶ χαιρετᾶνε

τὰ ποιήματά μου ὅμως δὲν μπόρεσαν νὰ
τὰ διαβάσουν
ἔχουν ξεχάσει νὰ διαβάζουν
λένε τὸ κάπα ἄλφα καὶ τὸ δέλτα ἔψιλον

καὶ σὺ μοῦ εἶπες ψέματα
στὸν τόπο αὐτὸ τοῦ κόκκινου γελαστοῦ
κρανίου μὲ ξεγέλασες
γι᾿ αὐτὸ κι ἐγὼ σὲ γέλασα
καὶ μὲ πιστέψατε

κατάρα μὲ τὶς ἑφτὰ σκιὲς

πάντα θὰ γράφω ποιήματα

                                                                    Μίλτος Σαχτούρης

H Ελλάδα ανήκει στου Έλληνες.

                                  Πατρίδα μου σαν τον ήλιο σου ήλιος αλλού δε λάμπει

                                     αλλά πληθύναν οι καπνιές τα " λάθη" και τα θάμπη.

                                   Πατρίδα μου σαν τον ήλιο σου ήλιος αλλού δε λάμπει

                                    αλλά απο κάμπιγνκ μάυρισαν ακρογιαλιές και κάμποι.

Θ. Γκόρπας

H γέννηση του Μαγιακόβσκι

                                                                      Κοιτάχτε
                                                           θαυμάστε απο κάθε μεριά 
                                                      αυτή την πενταπλή ακτινοβολία
                                                        αυτό ονομάζεται  " τα χέρια".
                                                       Ένα ζευγάρι θεσπέσια χέρια!
                                                            Παρατηρήστε με καλά 
                                      Πως δύναμαι να τα κινώ απ΄τα δεξιά στ΄αριστερά
                                                     κι από τ΄αριστερά στα δεξιά.
                                                    να διαλέγω τον πιο όμορφο λαιμό
                                                       κι ολόγυρα του να τυλίγομαι.


                                                Ανοίχτε το κιβώτιο του κρανίου μου.
                                                   θα δείτε να σπιθοβολά εκεί μέσα
                                                          το πιο πολύτιμο πνεύμα.
                                                                  Υπάρχει κάτι
                                                      Που ναι ακατόρθωτο για μένα;
                                                                    Αν θέλετε 
                                                                   θα εφεύρω    
                                                              ένα καινούργιο ζώο.
                                                                  θα χει δυο ουρές
                                                                  και τρία πόδια.

Φωτο: Περίανδρος Παπανικολάου

                                       
                                                    

Στην αγορα.

                                                  Πάντα διψᾷς −ὅπως διψάει τὸ πρωτοβρόχι

                                               Στεγνὴ καλοκαιριὰ −τὸ βλογημένο σπίτι,
                                                 Καὶ μια κρυφὴ ζωὴ σὰ δέηση ἐρημίτη,
                                             Ἀγάπης καὶ ἀρνησιᾶς ζωοῦλα σὲ μιὰ κώχη.

                                              Διψᾷς καὶ τὸ καράβι ποὺ τὸ πέλαο τὄχει
                                            Κι ὅλο τραβάει μὲ τὰ πουλιὰ καὶ μὲ τὰ κήτη,
                                           Κ’ εἶναι μεστὴ ἡ ζωή του μ’ ὅλο τὸν πλανήτη·
                                           Καὶ τὸ καράβι καὶ τὸ σπίτι σοῦ εἶπαν. "Ὄχι!"

                                              Μήτε ἡ παράμερη εὐτυχιὰ ποὺ δὲ σαλεύει,
                                                ἡ ζωὴ π’ ὅλο καὶ νέα ψυχὴ τῆς βάνει
                                              Κάθε καινούργια γῆ καὶ κάθε νιὸ λιμάνι·

                                          Μόνο τἀλάφιασμα τοῦ σκλάβου ποὺ δουλεύει·
                                           Σέρνε στὴν ἀγορὰ τὴ γύμνια τοῦ κορμιοῦ σου,
                                         Ξένος καὶ γιὰ τοὺς ξένους καὶ γιὰ τοὺς δικούς σου.

Κωστής Παλαμάς 

Η Φοινικιά

                                                        Στὸ Δροσίνη, ποὺ τὸ πρωτάκουσε.

                                                    Mέσα σ᾿ ἕνα περιβόλι, γύρω στὸν ἴσκιο μιᾶς φοινικιᾶς,
                                                      κάποια γαλανὰ λουλουδάκια, ἐδῶ κατάβαθα,
                                                                    καὶ κεῖ πιὸ ἀνοιχτά, μιλούσανε.
                                                          Πέρασ᾿ ἕνας ποιητής, (ποὺ πέθανε τώρα),
                                                                 καὶ ρύθμισε τὸ μίλημά τους ἔτσι:

                                                            Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔρριξεν ἐδῶ ἕνα χέρι·
                                                          τὸ χέρι τό ῾βαλε καταραμένη Μοῖρα;
                                                     τὸ πῆγε νοῦς καλοπροαίρετος; Ποιὸς ξέρει!
                                                        Ἀπὸ ἑνὸς ὕπνου κάτου τὸν καταποτήρα
                                                    ποιὰ ὁρμὴ μᾶς ἄδραξε καὶ ποιὸς μᾶς ἔχει φέρει;
                                                         Τάχ᾿ ἀπὸ χαλαστῆ γιὰ τάχ᾿ ἀπὸ Σωτῆρα;
                                                       Νά μας ἀσάλευτα στὸν ἴσκιο σου ἀποκάτου·
                                                        ὁ ἴσκιος σου εἶναι τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου;

                                             ...................................................................................................

                                                             Πόσο σκληρὰ χτυπάει τὸ βόλι τὸ δικό σου!
                                                        Κανέν᾿ αὐτὶ ψηλά, κανένα μάτι ἐμπρός μας.
                                                   Ζοῦμε στὸν ἴσκιο σου, ἕνας κόσμος ὁ κορμός σου,
                                                 τὸ στέμμα σου οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα· ὁ οὐρανός μας.
                                                             Θεὸς ἀλύπητος ἂν εἶσαι, φανερώσου.
                                                       Ἂν ὄχι, γνέψε μας, καὶ μία γαλήνη δός μας,
                                                καὶ μὴ σκοτώνῃς μας ἀγάλια ἀγάλια, ἢ δρᾶμε
                                                         καὶ ρῖξε μας νεροποντὴ μὲ μιᾶς νὰ πᾶμε!

                                                  ............................................................................................

 Η Φοινικιά απόσπασμα

                                                             

Το Σκάκι

                                                          Έλα να παίξουμε.

                                                          Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
                                                        ( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
                                                        Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

                                                         Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
                                                        ( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου
                                                        Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

                                                         Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
                                                         Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
                                                         ( Τραβάνε μπρός, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα )

                                                         Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

                                                         Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
                                                          Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
                                                          Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
                                                          Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
                                                          Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
                                                         Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

                                                          Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

 M. Αναγνωστάκης

                                                           

Η Ευρύκλεια

                                                                     Η Ευρύκλεια

                             Για είκοσι βόδια την είχε αγοράσει ο Λαέρτης. 

                Χρέος και  τιμή της να μεγαλώσει τον κανακάρη του.

                                                        Εκείνο το παμπόνηρο παιδί,

                                                       που βελονιά δε του πέρναγες.

                      Ο γιος του άρχοντα βλέπεις.  Τον μεγάλωσε και όταν έκανε εκείνος παιδί                                                                    έφυγε για τον πόλεμο.

                                       Δέκα χρόνια εκεί, δέκα χρόνια ύστερα,

                                                           ποιος ξέρει τι να έφκιαχνε.

                                                        Δεν ήταν να του είχες μπέσα.

                              Πολλά ακούγονταν, πως μάγισσες και τέρατα

                                                       εμπόδιζαν την επιστροφή του.

                                                        Μα η Ευρύκλεια δεν πίστευε

                                                                      Αυτή τον μεγάλωσε

                   -Ποιος ξέρει που θα καλοπερνάει τώρα, σκέφτονταν.

                               Είκοσι χρόνια τώρα που μας έχει παρατήσει.

                                        Ήρθαν και οι αγαπητικοί στο σπίτι του.

                                                Καλά κάνουν, ας ήταν αυτός εδώ,

     να μη ταλαιπωριέμαι ούτ’ εγώ ούτε η γυναίκα του με δαύτους.

      Φταίει κι αυτή όμως, συλλογιόνταν, έπρεπε να είχε διαλέξει,

                                σιγά μη γυρίσει, αυτός καλά γλεντάει τώρα.

                                  Και όπως συλλογιόνταν βλέπει το σημάδι

                                                                   -Αυτός είναι γύρισε!

                                                                          Τότε ήταν που το σκέφτηκε
                                                                        -Να το πω στους Μνηστήρες;
                             
ποιητική συλλογή Προβέντζα

                                           

BUONANOTTE

                                                BUONANOTTE

                           Ζόρικοι καιροί για τους σκληρούς
                               υπογράφουν με αίμα πίστη.
                                  Πίστη στα ιδανικά μας.
                                  Έχει διέξοδο στο τέλος
                           εσύ είσαι το φανάρι μπροστά μου
                           είσαι καθρεφτάκι στο τσαντάκι μου
                               είσαι η άνοιξη στις μέρες μου 
                           είσαι η ανάσα από την ανάσα μου
                             είσαι το ξενύχτι στα νοσοκομεία
                             είσαι η Κυριακή στην εκκλησία 
                                  είσαι μέσα στη ζωή μου
                             είσαι η ζωγραφιά χωρίς κορνίζα
                                        Σ΄ αγαπώ πολύ.
                                            Buonanotte

Μυρτώ Τάσιου

                                        

             

Κίτσου Τζαβέλα και Επαμεινώνδα Δεληγιώργη

                                            Κίτσου Τζαβέλα και Επαμεινώνδα Δεληγιώργη

                                                          Τρυπάει μέσα απ’ τα στενά

                                                          τη φλόγα του καλοκαιριού

                                                                φυσάει μαϊστράλι

                                             λίγα τα σύννεφα που σκορπάνε  στο φως.

                                             κορίτσια με τιραντέ μπλουζάκια προκαλούν,

                                                                δροσιά στα μάτια.

                                               Γλυκιά ζωή, γλυκιά πνοή τ’ ανέμου

                                          γέρνεις το σώμα , την ψυχή, γέρνεις το βλέμμα.

                                                               Γυαλιά σπασμένα.

                                         Ταμπέλα σκουριασμένη σε επιχείρηση κλειστή

                                                             προ τριακονταετίας

                                             πωλούνται σε ευκαιρίας τιμή, είδη προικός

                                                     οι τιμές μας κατώτερες των Αθηνών.

                                     Κυρίες περπατούν προσεκτικά κυρίως λόγω δωδεκαπόντου

        ύπουλος εχθρός η κακότεχνη πεζοδρόμηση.

                                      Ακόλουθοί τους οι ευπρεπείς καλοθρεμμένοι σύζυγοι τους.

                                                        Πύκνωσαν  τα σύννεφα,

                                                          δυνάμωσε ο μαΐστρος,

                                                      ίσως γυρίσει σε προβέντζα. 

                                                                  Ποιητική συλλογή Προβέντζα

Μπερδεμένο χρώμα ματιών

Μπερδεμένο χρώμα ματιών

Τινάζοντας την σκόνη

απ’ τα ρούχα της νεότητας

μου πέρασε η σκέψη απ’ το μυαλό

να σε πάω βόλτα για ένα ποτό.

Σιγοπαίζει  το ραδιόφωνο στ’ αμάξι

δυο φανάρια στη μέση του επαρχιώτικου δρόμου

με πείσμα προσπαθούν να τον δείξουν

σαν πρωτευουσιάνικη λεωφόρο.

Άφραγκος βράδυ παρασκευής.

Δείλιασα να σου μιλήσω

Έχεις και κείνο τ’ όνομα

που είχαν τα κορίτσια στις γειτονιές

όσο ακόμα υπήρχαν γειτονιές.

Όμως  οι διψασμένοι ουρανοί

μήτε οι γαληνεμένες θάλασσες

έχουν

το μπερδεμένο χρώμα των ματιών σου.

Ποιητική συλλογή Προβέντζα.